So far so good

In Roncevalles worden de pelgrims gezegend in de kerk. Ach, het kan geen kwaad dus ik ben ook naar de mis gegaan. Verstond er geen klap van en die houten bankjes zaten ook niet echt lekke dus na tien minuten stond ik alweer buiten en ben in het cafe een wijntje gaan drinken. Ben ik veel beter in... Er ontstaat tussen de pelgrims automatische saamhorigheid en daardoor een leuke sfeer. Respect voor de ander is een groot goed, ieder loopt zijn eigen camino en de reden waarom en hoe je het doet is allemaal oke. In het cafe is het erg gezellig en ik moet oppassen dat ik niet teveel drink want ik moet toch weer lopen de volgende dag.
De volgende dag, de 19e, ben ik naar Larrasoana gelopen, 28 km. Ik merk dat ik sneller loop als de meeste, ik loop eigenlijk de hele dag vooraan. Toch doe ik het voor mijn gevoel rustig aan, dus dat is een goed teken. Helaas wel een blaartje opgelopen en ik had deels uit voorzorg mijn voet al een beetje afgeplakt. Het baart me een beetje zorgen, het lichaam en mijn hoofd wil wel, maar die voeten moeten het doen.
In de herberg blijkt dat ik met 13 mannen op een kamer lig, in eenvoudige stapelbedjes met matrassen voorzien van plastic. Dat wordt een onrustig nachtje vrees ik...
En dag viel dus hartstikke mee. Een snurker en de rest heb ik s'morgens de hemel in geprezen. Om kwart voor zeven ben ik samen met Christiaan naar Pamplona gelopen. Een prachtige route door het bos en langs een riviertje. In Pamplona heb ik gedag gezegd en heb ik een sightseeing gedaan. In Pamplona laten ze een keer per jaar de stieren los en rent de rest ervoor. Vele gewonden en soms zelfs een dode, maar de eer zorgt er toch voor dat veel mannen er voor gaan. In de straat waar ze doorheen rennen heb ik genoten van de pinchos, ik ben tenslotte op vakantie... Daarna weer aan de wandel en kwam ik mijn vrienden Peter en Heinz weer tegen. Vanaf het begin komen er elkaar tegen en doen we een welverdiend biertje met elkaar. Samen, dat wil zeggen ieder op zijn eigen tempo, Peter voor me en Heinz erachter, zijn we verder gegaan. Het zonnetje stond de hele dag aan de hemel en het was heerlijk om te lopen. Na Pamplona liepen we door groene of vol met gele bloemen, velden en was het opnieuw dik genieten. Wel een hoogteverschil van 800 meter doorstaan maar dat is na die Pyreneeën niets meer natuurlijk. Door het mooie weer en omdat mijn voetjes het goed deden heb ik doorgezet tot 33,5 km. Het boekje, het is maar een leidraad, gaf voor vandaag 15 km aan, dus toch even goed gedaan! Alweer trots!

In de albergue of in het plaatselijke cafe is het iedere keer weer gezellig met elkaar. Elke avond eten we het menu van de dag, met rode wijn of water, meer keus is er niet, voor tien euro. Vind ik trouwens geen moeilijke keuze. Je zit met andere pelgrims aan tafel dus inmiddels ken ik er al velen. Het wordt steeds gezelliger s avonds want het is iedere keer weer een enthousiast weerzien. Onderweg loop je soms even met elkaar en onder de wens Buen Camino, loop ik dan weer verder. Onderling maar ook door de bewoners wordt er voortdurend Buen Camino gewenst, wat ik als respectvol ervaar. Een ieder wenst de ander een mooie camino, dat je het op jouw wijze mag doen en eruit haalt wat je wil ervaren.

Die nacht hadden we een snurker op de kamer die iedereen wakker gehouden heeft. Mij niet, want ik ben om half twaalf naar de bank op de gang vertrokken. Wel te klein, maar alles beter dan zo'n herrieschopper. Mijn benen zijn iedere avond ongedurig, de zogenaamde restless legs, door de vermoeidheid willen ze niet op een plek liggen, heb ik het gevoel dat mijn bloed jeukt en moet ik ze blijven bewegen. Warmte werkt ook niet mee. Na een paar uur gaat het wel maar de eerste paar uur wordt ik er steeds wakker van en ben ik aan het draaien. Het hoort erbij... Sommigen zullen het misschien armoe vinden dat ik met twaalf op een kamer slaap maar ik vind het een rijkdom dat ik niet afhankelijk van luxe ben. Al had ik deze nacht ook wel liever in het Amstelhotel doorgebracht.

De 21ste had ik een zware dag, moeite beentjes en een fikse blaar, dus na 25 km was het wel voldoende. Het laatste stukje was ik Heinz, Peter en nog twee Duitse jongens van de voorgaande avonden, weer tegen gekomen en met zijn vijven zijn we de albergue op gaan zoeken. Daar kregen we heerlijke paella, goede wijn en met zijn vijven op een kamer. Zij snurken niet en ik heb heerlijk geslapen. De eerste keer dat ik van de wekker wakker werd, in plaats dat ik lig te wachten tot de nacht over is. Ik had het echt nodig, ik was doodmoe, maar door deze nacht weer helemaal fit!

Ik ben blij dat ik de ervaring van de vierdaagse heb. Veel hebben problemen met te kleine schoenen, te zware rugzak of teveel blaren. Ze lopen nu al moeizaam en we moeten nog een stukje. Als ik moe wordt ga ik in marstempo lopen, dat trekt me vooruit. It's all in the mind en als je je instelling goed hebt ben je al op de helft. Die helft heb ik in ieder geval!

Het begint al drukker te worden op de route. Iedereen begint en eindigt ergens anders dus ik zie veel nieuwe mensen. Ieder op zijn eigen tempo. Ik loop nog steeds sneller dan de meeste maar doe het rustiger aan dan in het begin. Vooral het naar beneden lopen doet pijn.
Inmiddels loop ik in de wijnstreek Nevada. Mooie golvende velden met middeleeuwse dorpjes bovenop de heuvels. De route gaat dwars door de velden en ik loop zelden op asfalt of langs een weg. Meestal kiezelstenen maar soms ook grotere stenen waar je eigenlijk niet fatsoenlijk op lopen kan. Tja, het ligt er ook al een tijdje....

De meeste mensen lopen alleen en in stilte. Ik vind dat ook het lekkerst, naar je eigen gedachten luisteren en je ritme zelf bepalen. Tijdens een rust ontmoet we elkaar wel. Vooral aan het eind van de dag zie je pelgrims in eenzaamheid en stilte, ieder hun eigen strijd voeren tegen de pijn en vermoeidheid. Allemaal met hun eigen reden om door te gaan. Sommige mensen hebben problemen en lopen het daarom, maar de meeste om diepgang, verheldering en innerlijke wijsheid. Het raakt me om zo met zijn allen op pad te zijn, het voelt een beetje als kruisvaarders.

Vandaag 33 km gelopen, ik ben nu in Torres del Rio. Mijn benen zijn moe maar oke, ik geniet veel, vind het heerlijk buiten te zijn, vind de saamhorigheid mooi en de omgeving is prachtig! Ik ga nu maar een stukje....