When the going gets tough, the tough gets going

Gisteren werd ik nog aangesproken door een onbekende wandelaar die vroeg of ik die snelle Nederlandse was. Ha ha, had hij van andere onbekenden gehoord. Het is altijd goed als ze over je spreken... Maar vandaag, donderdag de 23ste was ik niet zo snel...mijn voeten deden een beetje pijn. Niet ernstig maar genoeg om de energie eruit te halen. In de morgen was de route nog erg mooi, met een prachtige zonsopgang, maar daarna werd het industrie en door de drukke stad heen. Ik merkte meteen het verschil. Iedereen was gehaast, minder vriendelijk en ik had, na al die dagen stilte, last van de drukte. Daar wilde ik in geen geval blijven en dus zat er niets anders op dan op de tanden te bijten en er nog 12 km bij te lopen. Totaal 34 en dat is eigenlijk veel te veel. Ik loop voor op schema maar daar ga ik wat aan doen, de komende dagen iets rustiger aan.
Ik wist dat dit een saaie etappe zou zijn en van te voren had ik bedacht dat als ik de bus zou pakken het hier zou zijn. Ik had het schema al uitgeprint... Maar ik pieker er niet over, ik heb het gevoel dat de magie van de camino dan weg is. Ik ben ook blij dat ik op het beginpunt gestart ben, en niet halverwege waar ik even over getwijfeld hebt. De vermoeidheid hoort erbij, het is niet gewoon maar even een uitje. Dus nog even geen bus voor mij...

Inmiddels ben ik het wijngebied de Riojo ingelopen. Overal zie je wijnranken en olijfbomen. De huiswijn is iedere avond goddelijk, en onbeperkt... Onderweg ben ik zelfs een wijnbron tegen gekomen, je kan daar kiezen of je wijn of water tapt. Moeilijke keuze...wel om acht uur 's morgens dus ik heb het bij een slok wijn, rechtstreeks uit de tap, gehouden. Mooi dat het kan en dat er niet teveel misbruik van gemaakt wordt. Ik denk toch dat in Nederland er direct barkrukken omheen staan.

Inmiddels heb ik op beide voeten blaren op mijn hielen, onder het eelt. Die herken ik nog van de vierdaagse. Ze doen vreselijk veel pijn. Tijdens het lopen lukt het om ze te negeren maar verder zorgen ze ervoor dat mijn hele voeten kloppen van de pijn, zo erg dat ik er misselijk van word en het me wakker houdt. Hoop dat het snel hersteld... Ben wel een beetje angstig, want met de vierdaagse kreeg ik er nog een bloedblaar onder. Blarentotaal nu vijf waarvan 1 open. In de ochtend ben ik twintig minuten bezig met mijn voeten bekijken, insmeren, de hemel in prijzen, poederen en afplakken.

Ik heb mezelf dan ook maar 'verwend' met een kort dagje, 21 km totaal. Kon ook geen stap meer zetten... Mijn slapies van de afgelopen nachten zijn nog 11 km doorgelopen. Ik ben niet alleen eerder gestopt omdat ik niet verder wilde maar ook omdat ik niet in dat groepje wilde blijven hangen. Het is altijd goed om weer nieuwe mensen te ontmoeten en andere gesprekken te hebben. Samen met Vincent, Nederlands, en nog een vrouw uit Engeland een gezellige avond gehad.

De volgende dag had ik iets van 30 km in mijn hoofd. Maar de omgeving was iets minder, mijn voeten deden zeer en ik begon me sterk af te vragen waarom ik dit in godsnaam aan het doen was. Na 18 km was ik het goed zat, maar om elf uur kan je nog nergens terecht dus ik heb maar een lange pauze genomen. Dat helpt, in ieder geval gaat de druk even van mijn voeten af. Daarna toch maar weer een paar passen gezet, op naar het volgende dorpje. En die waren allemaal leeg en zonder charme. Na 30 km bikkelen kwam ik bij een albergue aan wat meer uit cement dan uit liefde bestond. Ik twijfelde en wilde de kamer zien. De eigenaresse vertelde dat het een albergue (hostel) is en geen hotel, met andere woorden take it or leave it. Nou krijg dan de kelere maar! Na mijn wikken en wegen op een bankje toch besloten door te bijten en de 9 km te pakken, op naar het volgende dorpje. Ik wist dat mijn Duitse vrienden en Rico en Christiaan daar waren dus dat gaf extra motivatie. Gelukkig maar, wacht het was een volle twee uur doorbikkelen op een pad naast een autoweg. Maar uiteindelijk kom je er dan toch en de ontvangst was hartelijk, met open armen stonden ze op me te wachten. Dat maakt toch alles weer goed. De albergue was zoals die hoort te zijn, warm welkom, goede bedden, hete douche, een heerlijke keuken en goed gezelschap met een mooie wijn. Ineens wordt die dag anders... De reacties op mijn Facebook bericht waren hartverwarmend en een goede steun. Warme woorden van mijn broer gaven nog een extra zet. Ik kon er weer tegen aan! Ik dacht een rustdag in te plannen want ik was er aan toe en het zou de hele dag gaan regenen dus ik had een goed excuus. Samen met Christiaan nog een extra flesje wijn achterover geslagen. Maar de volgende dag bleek het toch redelijk droog te zijn en het is heel gek als iedereen aan de wandel gaat en jij niet dus toch maar weer die wandelschoenen aangetrokken. Het idee was 12 km te lopen, het werden er 28... Met 12 was het nog vroeg en ging het wel maar onderweg naar de volgende plaats moest ik vechten tegen de pijn. Het lijkt erop of ik een ontsteking heb aan mijn hielen. Vurig rood, heet, opgezwollen en zeer pijnlijk. Het ging ook nog behoorlijk regenen en de weg werd erg modderig wat ook niet meehielp. Maar op 22 km was er alleen maar een donkere, grauwe albergue. Toen ik ook nog hoorde van Vincent dat het verhaal ging dat er bedbugs zaten was ik helemaal overstag. Dan nog maar even doorzetten. Ik liep samen met Christiaan en hij was het heel erg met mij eens dus daar gingen we weer. En dat was een gouden greep, een prima albergue en een nog betere bar ernaast. Heerlijke wijntjes gedronken, goede kaas gegeten en daarna nog van een met liefde gemaakte maaltijd genoten. Wat kunnen Spanjaarden toch heerlijk trots, warm en vol passie zijn!

De volgende dag in 22 km naar Burgos gelopen waar ik afscheid van Christiaan nam, hij heeft vorig jaar de rest van de route al afgelegd. Samen met Rico de albergue ingegaan, tapas gegeten en de prachtige kathedraal bekeken. De meeste pelgrims lopen met een of twee stokken, het schijnt 30% van je benen te ontlasten. Nou dat kan ik wel gebruiken, dus ook een paar stokken gekocht. Wel even wennen hoor, ik vind ze tot dusverre alleen maar lastig en ik struikel erover. Je armen moeten er ook een beetje van in shape komen. Nou mooi, maar gisteren heb ik eens even mijn billen bekeken en die lijken in de verste verte nog niet op die van Brigitte Bardot. Ik ben alleen maar ballonkuiten aan het kweken...

Ook maar een zalfje gehaald voor mijn hielen. Weet niet of het helpt maar een beetje aandacht erop is ook al fijn.

Na een nachtrust van 11 uur(!) met wat pijnstillers, het zonnetje op mijn bolletje, een mooie omgeving en mijn twee stokken als nieuwe vrienden ging het alweer veel beter! 32 km gelopen en pas het laatste uur echt pijnlijk. Dat is een vooruitgang en daar ben ik erg blij mee. De omgeving is weer helemaal anders, ik loop nu op groene hoogvlaktes. Heel bijzonder, ik klim een paar 100 meter maar boven en dan kom je niet op een top uit, maar op een vlakte. Daar loop ik dan een km of vijf op, om vervolgens naar beneden te zakken naar een mooi oud dorpje met natuurlijk een kerk, en dan gaat het pad weer naar boven een hoogvlakte op. Geen hond die in die dorpjes woont, het is dat de camino erdoor loopt, dat zorgt er nog voor dat er albergues en cafeetjes zijn.

Nog iets van 500 km te gaan naar Santiago, nu al iets van 300 gehad. In tien dagen dus een gemiddelde van 30 km per dag! Das best veel, maar als ik minder loop dan ben ik al om 1300 uur klaar en dat is zo vroeg. Dus ik hou dan een lekkere lange pauze en dan doen ik nog twee uurtjes. Zo kom ik toch elke keer weer rond de 30 uit. Ik bekijk het allemaal dag voor dag en tot zover gaat het goed.