De prinses met de zere voetjes

Vanwege de tijd die het je kost had ik van te voren gedacht dat veel ouderen de camino zouden lopen maar niets is minder waar. Heel veel jongeren zijn op pad, de meeste alleen. Er zijn pelgrims die alleen maar in de kloosters slapen, sober leven en voor de eenvoud gaan. De kloosters worden beheerd door vrijwilligers, zijn meestal heel simpel en je betaald een donitivo, een schenking, of 5 euro. De bedden kraken, matrassen zijn voorzien van plastic (herkenbaar, zo zijn ze in een cel ook) en je ligt met heel veel bij elkaar. Ik heb een paar keer in de kloosters geslapen maar dat is het niet voor mij. In de hostels is het een stuk gezelliger... Alleen de grotere, voor 150 personen of meer zijn prima, want dat vergt een organisatie.
Het mooie vind ik dat alle pelgrims respect voor de ander hebben en zo min mogelijk de ander willen storen. Dit merk je met name in de stilte. Rust is belangrijk en wordt hier ook zo ervaren. In de kamers en tijdens het lopen wordt er bijna niet gesproken, in ieder geval nooit luidt. Op de terrassen en in de bar natuurlijk wel! Het is prettig, door stilte kom je tot rust. Helaas wordt er normaal gesproken weinig rekening gehouden met andermans rust, moet het allemaal maar kunnen en wordt er vaak gezegd dat je dan maar in een hutje op de hei moet gaan wonen. Maar is de basis niet andersom en moeten diegene die geen rekening met anderen wensen te houden daar maar gaan zitten?

De hulpvaardigheid is groot, zalfjes en pillen worden uitgewisseld, iedereen helpt elkaar om de eindstreep te halen. Zo had een pelgrim er geen rekening mee gehouden dat je voeten uit zetten na een stukje lopen en kon zijn schoenen niet meer aan. Allen, een Deense jongen, heeft zijn sandalen aan hem gegeven en sindsdien loopt hij daarmee de camino en Allen de eerste paar dagen dan maar 's avonds op zijn blote voeten. Mooi gebaar!

Mijn voeten gaan redelijk. De eerste paar uur gaat het goed, dan lijkt het erop of de huid van mijn hiel uiteen getrokken wordt, daarna of er een klem op mijn achillespees gezet wordt en daarna is het niet leuk meer. Als ik stop gaan de zenuwen protesteren en jeukt en prikkelt het. Het is vergelijkbaar met als je handen heel koud zijn en door de warmte zo gaan tintelen dat het pijnlijk is. Na zo'n twintig minuten gaat het wel weer en ga ik maar weer een stukje verder. De ene dag lukt het aardig, de andere iets minder. Ik kan de pijn meestal wel accepteren en negeren, zoals mijn vader mooi zei, je hebt er een vriendschap mee gesloten. Ik heb al eerder geleerd dat als je er echt door heen zit en je toch door moet gaan je beter een knop om kan zetten en positief moet blijven dan bij de pakken neer te zitten. Komt nu, maar wel vaker als ik op reis ben, goed van pas.

De laatste paar dagen voor Leon heb ik teveel kilometers af moeten leggen. In eerste instantie omdat het lange, saaie stukken waren met weinig plaatsjes dus geen mogelijkheid om te slapen. Lange rechte stukken weg met akkers aan beide kanten. Ik heb 20 km gelopen zonder een enkele bocht. Vanaf het begin loop ik al veel tussen tarwe velden door en het is echt zo dat ik het gras zie groeien. Omdat je niet op de weg of op de omgeving hoeft te letten kruip je in jezelf en gaan je gedachten los. Een dag ben ik mijn zegeningen gaan tellen, niet voor ieder vanzelfsprekend, maar voor mij zijn dat er gelukkig voldoende en ik ben de dag wel doorgekomen. Ik leef met niemand in onmin, leef het leven hoe ik dat wil en heb mensen om me heen die ik lief heb en gezond zijn. Wat een weelde. Het laatste uur werd het wel wat lastiger, de enige zegening die ik dan nog kon bedenken was de het zo'n zegening zou zijn om op het eindpunt te zijn.

Mijn vader heeft me het beste cadeau gegeven wat een pelgrim wenst, 2 nachten in een 5 sterren hotel in Leon, het Parador. Helaas wel iets te voorbarig geboekt dus ik moest 78 km lopen in twee dagen ipv drie... Maar de beloning is groot, wat een pracht van een hotel! Het was vroeger een klooster en het lijkt nu wel een museum. Nog nooit in zo'n mooi hotel geslapen, ik voelde me een prinses! Heb twee uur lang ontbeten, twee keer in bad gezeten, uitgeslapen en bij gekomen. Leon is een mooie en gezellige stad, en met Rico, Eva, Alex, Esther en een moeilijke Deense naam die we dan maar Icecream noemen, hebben we gezellig wijntjes gedronken. Toen ik best aangeschoten het hotel in liep, de deuren voor mijn open zwaaiden, de mannen in de houding sprongen en ik mijn kamernummer niet meer wist voelde ik me een beetje als Julia Roberts in Pretty Woman ha ha.

Het barst hier natuurlijk van de kerken onderweg. Ik ben niet gelovig maar af en toe ga ik aan het eind van de dag weleens en kerk in vanwege de sereniteit die er heerst. Soms klinkt er orgelmuziek of een koor, soms is het stil. Even zitten en berusten. Als gebaar heb ik een kaarsje opgestoken voor mensen die steun nodig hebben en voor die het mij gevraagd hebben te doen.

Er zijn hier ontzettend veel
ooievaarsnesten. Op iedere kerk, en dat zijn er veel, zitten er wel een paar en hoor je hun geklapper. De kleintjes zitten erin en ik hoop dat ik ze uit zie vliegen

De rustdag was echt heerlijk. Ik voelde de vermoeidheid eruit en mijn voeten op adem komen. Veel pelgrims doen hier een extra dagje dus je begrijpt, ik kom overal bekenden tegen en ook nu was het weer erg gezellig.

Ik kan me voorstellen dat sommigen zich af vragen of ik het nog wel leuk vind. Leuk vind ik de middagen en avonden met elkaar, het lekkere eten, het buiten zijn, de mooie dorpjes en omgeving en de beloning van aankomen. Maar het gaat boven alles om de ervaring. Het is niet bepaald 'a walk in the park' en ik wist dat het soms zwaar zou zijn. En het is zeker niet zo dat ik het altijd naar mijn zin heb en er zijn momenten dat ik graag stop. Maar als het niet zwaar zou zijn kom je ook niet zo dicht bij jezelf en is de weg niet zo puur. De camino zorgt ervoor dat je je gedachten laat gaan, tot inzichten en tot rust komt. Dus ja, ik geniet van de beleving!
Zag net een trailer van de film The Way (aanrader) en die eindigt met: "if you can do this on a bike, why the hell are we walking?!?" Ha ha, heel herkenbaar!

En de dag erna was alles anders.... Ik dacht in Leon nog een klein wijntje te doen maar kwam pas om 0330 uur terug in het hotel.... Was erg gezellig. De volgende dag was het dus moeilijk uit bed komen, maar het heerlijke ontbijt hielp wel. Vol goed vertrouwen checkte ik uit en liep naar buiten. Bleek het met bakken uit de hemel te komen! Mijn lichaam wilde heel graag weer naar binnen lopen, maar Santiago wacht, en ik smelt niet, dus hup. Ik heb zes uur gelopen, waarvan zes uur in de zeikregen, in de bagger en naast een drukke weg. De passerende vrachtwagens zorgden er voor dat de regen niet alleen van boven kwam maar van alle kanten. De enige plekken om even warm te worden waren vervallen truckerscafe's. Ik heb in gewicht bezuinigd op een regenbroek, in korte broek gaat het ook. Alleen is het dus wel zo dat de regen via mijn benen mijn schoenen in loopt en ervoor zorgt dat mijn voeten helemaal week worden, wat weer zorgt voor kramp en blaren. En dat allemaal met vier uur slaap. Jee, wat had ik het zwaar. Maar ook aan zo'n dag komt een einde en het voordeel is dat het alleen maar beter kan worden. En dat was het vandaag! De zon scheen, de omgeving was prachtig en weer lekker door de natuur en hij eindigde in Astora, een mooi stadje met oa een Paleis door Gaudi ontworpen. En het mooie is, de groep waarmee ik uit was in Leon is weer compleet en het is dus weer heel gezellig.

Er komen een paar pittige dagen aan, er staan bergen op me te wachten. Gelukkig lijkt het mooi weer te worden. Nog 270 km naar santiago!