Ik ben een gezegend mens

Ik kan merken dat mijn spieren inmiddels getrained zijn. Die eerste berg vloog ik op. De beklimming was niet zo stijl, het zonnetje scheen en de omgeving onvoorstelbaar mooi. Prachtige vergezichten, kleine kronkelige paadjes, tussen de in bloei staande heide en wilde lavendel. Ik zal niet zeggen appeltje eitje maar toch ging ik als de brandweer. Nou van die energie kan je maar beter gebruik maken dus ik heb nog maar wat extra kilometers gemaakt. Op de top staat de Cruz del Ferro. Vroeger legden de pelgrims hier al een steen en dat doen ze nog. Het idee is dat je je lasten achterlaat op de camino. Ik had een heel, heel klein steentje uit mijn tuin meegenomen om die daar achter te laten. Vergeet ik het toch! Mijn steentje ligt 100 meter verder in het bos, teruglopen doe ik niet. Kennelijk was mijn last niet zwaar genoeg.
Het voordeel van doorlopen was ook dat ik weer anderen mensen tegen kom. Het was gezellig met elkaar maar ik werd het gedrink en de eentonige gesprekken een beetje zat.

Er komen steeds meer mensen op de route die net begonnen zijn. Te grote rugzakken, groepjes, bellende mensen, eentje die zijn gemiddelde snelheid per uur uitrekent, een stel die mooie kleding opstuurt naar Santiago zodat ze er daar nog twee dagen knap hij lopen, georganiseerde reizen etc. Andere beleving...Het veranderd de sfeer. Schijnt de laatste 100 km nog erger te worden, want als je er 100 loopt kan je zeggen dat je de camino gelopen hebt.

Zoals gezegd, mijn voeten vinden dit allemaal niet zo leuk, maar de rest van mijn lichaam is er aardig aan gewend. Geen spierpijn, geen stramheid en mijn rugzak voel ik niet meer. Nou heb ik ook maar 7,5 kilo excl water op mijn rug dus dat valt mee. Je hebt eigenlijk niet veel nodig om te leven.... Al hangt mijn korte broek van naaigaren aan elkaar, die is behoorlijk op aan het raken.

De dag erna was het 28 graden. Het weer gaat hier alle kanten op, je kan het beste naar boven kijken om te zien wat het wordt. Smorgens stap ik met 3 graden naar buiten, maar de zon warmte het goed op. Dat merk je wel tijdens het lopen en alle respect voor de mensen die het in de zomer doen. Ik functioneer een stuk beter met de zon op mijn bol dus ik heb er nog maar even 38 km tegen aan gegooid. Dacht dat het de moeite waard was voor een mooi stadje maar dat viel een klein beetje tegen. Niet dat het veel uitmaakt hoor, als ik aankom moet ik eerst douchen en wasje doen voordat ik even kan gaan liggen en daarna een welverdiend drankje kan gaan nemen. Dan nog eten en om 2100 uur naar bed. Helemaal geen tijd om te sightseeen dus.

Sommige pelgrims vragen wel waarom je de camino loopt, maar de meeste eigenlijk niet. Het is ook een ontzettende persoonlijke vraag, want je loopt 'm niet om even een frisse neus te halen. Vaak kom je er aan de hand van een langer gesprek wel achter waarom iemand op pad is of wat de verwachtingen ervan zijn.

Ook de tweede berg met een sterke stijging van 700 meter en totale hoogte van 1300 meter gaat me goed af. Ik heb mezelf getrakteerd op een hotelkamer waar ik in mijn nakie in gedanst heb. Lekker hoor, even privacy. Met een heerlijk soepje en wijntje zag ik gedoucht en wel de rest binnen komen.

De volgende ochtend zag ik de wolken over de berg heen komen, roze gekleurd door de zon en de bomen mystiek makend. De vogels gaven een prachtconcert en ik was heel erg aan het genieten. De hele dag was mooi, door het bos, bergen en boerenland. Wel wat verder dan in de planning want de albergue was vol, dat is voor het eerst. Het wordt drukker onderweg...

Om die drukte voorbij te gaan heb ik even gas gegeven en 36 km gelopen. Het was 28 graden dus best pittig maar dan ben ik de drukte ook even kwijt. Om vervolgens de volgende honderden scholieren tegen ge komen.... De stemming verandert de laatste 100 km helemaal, mensen met luide muziek, vuil langs de weg, luidruchtig als ze naar bed gaan etc. Langzaam loop ik de 'beschaving' weer in. Ik vind het moeilijk om me er niet aan te ergeren en dat betekent dat ik er niet in geslaagd ben. Ik wilde graag leren dat rust van binnen uitkomt en niet beïnvloed wordt door prikkelingen van buiten af, maar dat is dus niet gelukt....

Deze dagen besef ik me dat het bijna over is en het klinkt misschien gek als ik zeg dat ik het enerzijds best jammer vind. Het leven als pelgrim is mooi en ik heb zoveel genoten. In gedachten beleef ik de weg nog een paar keer.

Rico heeft zijn best gedaan en Tobias was al een paar dagen in de buurt dus we hebben de voorlaatste avond ervoor gezorgd dat we bij elkaar waren en zijn samen Santiago binnen gelopen. De ochtend hebben we nog alleen gelopen, wat we alledrie lekker vinden en vanaf het plaatsje Monto del Guzo zijn we samen gaan lopen. Vroeger wasten de pelgrims zich daar en trokken, indoen mogelijk, schone kleding aan. Nou ze moeten het er maar mee doen in Santiago! Vanaf die plek begin de kippenvel te verschijnen. Het was bewolkt maar Santiago doemde in de zon op. Ik ging steeds sneller lopen en vloog bijna richting heb plein. Bewoners knikten, Buen camino en sommige maakten me een compliment omdat ik nog zo goed en sterk liep. Met een trotse kop en rechte rug liep ik uiteindelijk het plein voor de kathedraal op. Ik heb het geflikt! Ongelofelijk, ik wist niet half waar ik aan begon maar heb het maar dag voor dag bekeken en dan ineens ben je er!
Daarna onze Compastela halen, het bewijs in latijn dat je dit gedaan hebt, dat je verlost bent van je zonden en dat de weg naar de hemel open ligt. Omdat het in Latijn is zetten ze je naam er ook in Latijn op. Was ik het niet mee eens, mijn ouders hebben mij mijn naam met liefde gegeven, maar ik kwam er niet onder uit en kreeg een preek dat dit een officieel kerkelijk document betreft. Mmm, ze zijn geen opstandelingen meer gewend.

En 's avonds naar de pelgrimsmis. We zaten er eerst 's middags al, maar de security en ik hadden een klein onderonsje en hij vertelde mij dat het gezwaai met het wierookvat niet 's middags maar 's avonds zou zijn. Nou twee keer in de kerk is mij teveel dus hup eruit, terras op en dan 's avonds maar weer. De kerk zat propvol en het was indrukwekkend. Er werd door een non voorzongen waarbij wij mee moesten zingen. Alsof we voor de repetitie van een televisie uitzending zaten. Daarna kwamen er een aantal priesters die ons heel veel in het Spaans vertelden. Zo goed is mijn Spaans nou ook weer niet maar het ging over ons, pelgrims, over het pad, het hart, de vrede, de zonden. Dan nog de eucharistie, waarbij duidelijk werd verteld dat alleen christelijken hieraan deel mochten nemen. Dat stukje brood ging dus aan mijn neus voorbij. Deed me denken aan dat mijn vader zo boos was omdat ik werd uitgesloten bij de communie viering op de lagere school.
Aan het eind van de mis gebeurde dat waarom de mis zo bekend is. Een joekel van een wierookvat hangt aan een katrol en acht monniken swingen aan de touwen waardoor de wierookvat door de kerk heen swingt, over onze hoofden heen. Gezegend waren we!

Vanwege Hemelvaart is het groots feest in santiago. S middags is het centrum nog gevuld met pelgrims maar 's avonds stroomt het vol met jeugd en drank. De kermis maakt een kelereherrie en laat mijn hotel er net naast liggen...pas om 0330 uur ging de stekker eruit! Live muziek is er ook en normaal hou ik er wel van maar het beklemde me enorm. Na al die rust van de camino ineens die drukte, herrie, het massale en dronken gasten, het werd me teveel. Maar ik vond dus ook geen rust in mijn hotelkamer... Na een roerige nacht heb ik mezelf lekker verwend met een uitgebreid ontbijt in het Parador! Ha! Nog een dagje andere pelgrims verwelkomen, het is hier natuurlijk een groot wederzien, en dan lekker naar huis.

Sommige mensen zeggen dat ik het snel gelopen heb, te snel, want zo is er geen tijd voor bezinning. Dat is een oordeel en dat is jammer. Ik heb iedere dag, behalve die de laatste naar Leon, gelopen zoals ik 'm wilde lopen. En bezinnen deed ik tijdens het lopen en bij lange na niet op het terras. Ieder doet 'm op zijn eigen manier en dit was mijn camino.

Ik heb genoten van het zoveel buiten en in de natuur zijn, van de mooie ochtenden met vogelgezang, van de zonsopkomsten, de stilte, de prachtige vergezichten, de traditionele dorpjes, de saamhorigheid, veel
mensen die vanuit hun hart komen, het prachtige Spanje, het respect voor de pelgrims, het in jezelf keren, het nemen zoals het komt, het verdiende wijntje na de inspanning, het iedere keer weer trots op mezelf zijn en de rust om me heen en in mijn hoofd. Probeer het thuis vast te houden zeggen ze dan. Dat lukt alleen maar als we dat met zijn allen doen... De camino is een aanrader! Als je het nodig hebt om er even uit te stappen en alles achter je te laten dan is het echt een goed idee. En je ziet ook nog eens wat!

En als het dan toch zo is dat Petrus bij de hemelpoort staat, dan gaat die deur voor mij wagenwijd open! Want ik heb als pelgrim recht op een plaatsje in de hemel. Ha!

Nog even wat cijfers: ik heb 780 km gelopen in 25 dagen (+ 1 rustdag). Dat is 31.2 km gemiddeld per dag. Ik loop gemiddeld 5,5 km per uur. Totaal heb ik 181 uur gelopen, wat neerkomt op 21.720 stappen. Ik heb niet een keer gedacht aan opgeven, twee keer me wel afgevraagd wat ik in godsnaam aan het doen was en een keer dacht ik erover om de laatste 10 km van die dag de bus te pakken. Gelukkig is in dit geval denken niet altijd doen. Ik heb 33 pijnstillers geslikt en niet meer omdat ze op zijn. Ik heb mijn blaren niet geteld. Ik heb 19 dagen met pijn gelopen en die nachten ook van de pijn niet kunnen slapen. Ik heb zes echt slechte nachten gehad doordat er serieus gesnurk bij kwam. Ik heb drie dagen met serieuze regen gehad, waarvan maar een keer de hele dag. Het koudste was drie graden, het warmste 29. Ik heb drie keer naar muziek geluisterd, want je kan niet tegelijk naar je gedachten en naar de muziek luisteren. Wijn kost een euro per glas, daar kan je nog eens een rondje voor geven. Ik weet niet hoeveel wijnglazen ik op heb. Ik heb heel veel camino vrienden gemaakt. Ik heb iedere dag genoten. Ik ben een gezegend mens...

Bedankt voor de steun, dat heeft geholpen!


Voor diegene die 'm ook gaan doen, dit waren mijn etappes:

18 april, St Jean Pied du port naar Roncevalles, afstand 26 km, 1200 mt stijging, 6,5 uur gelopen.

19 april, Roncevalles naar Larrasoana, afstand 28 km, 7,5 uur.

20 april, Larrasoana naar Uterge, 33,5 km. 8,5 uur met sightseeing in Pamplona. 600 meter hoogteverschil.

21 april, van Uterge naar villatuerta. 25 km.Rust gepakt en om 1300 uur gestopt. Totaal 6,5 gelopen.

22 april. villatuerta naar Torres del rio, 33 km, 8 uur.

23 april. Torres' del rio naar navarette. 8 uur, 33 km. Geen mooie etappe.

24 april. Navarette naar azorfa, 22 km, 5 uur.

25 april, azorfa naar belorado. 9 uur, 38 km.

26 april belorado naar ages, 27,5 km, 7 uur.

27 april, ages naar burgos, 22 km, 5,5 uur.

28 april, burgos naar hontanas. 32 km. 7,5 uur.

29 april, hontanas naar fromista. 34 km, 8 uur.

30 april fromista to calzadilla de la cueza, 37 km, 8.15 uur.

1 mei, calzadilla naar el burgo nurora, 40 km, 9 uur.

2 mei el burgo nurora naar Leon. 38 km, 8,5 uur.

3 mei, rustdag in Leon.

4 mei, 25 km naar san Martin del camino. 5 uur.

5 mei san Martin del camino naar astorga. 24 km. 5,5 uur.

6 mei, astorga naar el acebo, 38 km, hoogteverschil 1100 meter.

7 mei, el acebo naar villefrances. 38,5 km. 8,5 uur

8 mei, Villefrances naar O Cenbreiro. Stijging van 700 meter, 29 km, 6 uur.

9 mei, o cebreiro naar sarria, 37 km. 8,5 uur.

10 mei. Sarria naar ventes de narion. 36 km, 8 uur.

11 mei ventes de narrion naar a castaneda. 38 km, 8 uur.

12 mei. A canstaneda naar o pedrouzo. 26 km. 5,5 uur.

13 mei. O pedrouzo naar santiago. 21 km, 4 uur.