En route

Bilbao staat bekend om zijn Guggenheim museum en dat wilde ik wel graag zien. Tijdens de Amsterdam Dakar rally zijn mijn vader en ik eromheen gehold, het plenste toen en we zaten in een rally maar wilden het ook graag zien.
Nou het heeft in ieder geval teweeg gebracht dat ik er nog een keer naar terug wilde en dat was nu. Net hiervoor de nieuwe Dan Brown gelezen dus ik was goed in de stemming. De camperplaats zat bovenop een heuvel met mooi uitzicht over de stad. We zijn op de fiets de stad ingegaan en het voordeel van een heuvel, in Nederlandse ogen kan je het gerust een berg noemen, is dat je lekker snel beneden bent, en het nadeel kan je wel raden. Kelere wat was dat stijl. Met 18 versnellingen kan je ‘m nog in een aardig licht verzetje zetten, maar zelfs dat was niet voldoende, onze Hollandse kuiten moesten het opgeven en het werd lopen. Nou ja, verbranden we ook nog eens wat, want voorlopig zit we alleen maar te verteren.
Het museum is wereldberoemd, bijzonder, speciaal en grensverleggend. Het is van alluminium gemaakt toen dat metaal net even betaalbaar was. De platen lijken op de schubben van een vis. De brug is bij het ontwerp betrokken en zo loopt het supermoderne gebouw toch mooi over in de oude stad. In het museum is moderne kunst te zien, zoals een helikoper van roze veren, een groot pistool wat bestaat uit oude telefoons en een kroonluchter gemaakt van tampons.

De plaatsjes aan zee in de buurt van Spanje waren overvol dus we zijn een stukje doorgereden de kust af. Die is prachtig ruig met hoge kliffen. Her en der wat mooie oude stadjes, gezellige pleintjes en leuke haventjes. Nog steeds wel druk maar hier is het goed te doen. In Comillas staat een huis wat Gaudi ontworpen heeft. Ook dit heeft de bekende kleurige schoorstenen, gedraaide trappen en geinspireerd op de natuur. Met recht een paleisje.

De Picos de Europa is een ruige bergketen in Noord Spanje. Hoge kalkstenen rotsen ingeslepen door riviertjes en dus veel kloven en dichter op elkaar. De route er doorheen is alleen al prachtig, een smalle, slingerende weg met nauwe bochten en mooi uitzicht. Zou hem graag een keer met een Porsche doen...
We zijn naar een kloof, Desfilardo del rio Cares, gereden waar een prachtig wandelpad doorheen loopt. Het pad kronkelt langs de stijle berghelling en gaat met nauwe gangen door de berg heen. Echt heel gaaf en spectaculair. Als je een keer in de buurt bent, doen! Het knietje deed het best goed, we hebben vier uur kunnen lopen. Met naderhand de verzorgende handen van Cindy, wat ijs erop en wijn met heerlijke plaatselijke blauwe kaas (Cabraleskaas) herstelde het weer.

Ik wilde Cindy graag trakteren op een brunch of diner in het Parador van Leon, het prachtige hotel in een oud klooster, waar ik tijdens de camino als een prinses heb mogen slapen. Helaas stond het in de stijgers en werd het verbouwd, echt jammer. Was wel weer leuk om in Leon te zijn, even in een echte stad ipv de dorpjes. Het centrum is auto luw, heeft mooie gebouwen en leuke wijkjes en barst van de terrassen. En o ja, een mooie kathedraal maar daar kijken we bijna niet meer naar om...

Astorga staat bekend om de chocolade en het is nou eenmaal netjes om je een beetje aan te passen aan de cultuur. Ook hier een paleis van Gaudi. Heel anders, maar ook weer mooi. ik heb het al een keer eerder gezien en aangezien een virus mij te pakken had ben ik het bed ingedoken terwijl Cindy het paleis bezocht. Wat is het toch een luxe om je huis zo bij je te hebben!

En toen werd het toch echt weleens tijd om langs de camino te gaan masseren. De Nederlandse vlag met groot massage erop hing nog maar net en daar kwam de eerste al. Met koffie en een speculaasje heeft hij een behandeling van Cindy gekregen. Hans liep vanaf Nederland, zijn vrouw was een paar jaar geleden overleden en daarna had hij m ook al een keer gelopen. Hij zocht zijn herinneringen op. Na wat aandacht voor zijn zere knie en voor hem ging hij weer op pad. Mooi mens.
Cindy masserde en gaf warme aandacht en ik zette koffie deelde koekjes uit en maakte vooral op verzoek foto’s van iedereen. En sommige kwamen alleen een praatje maken. Leuk om te doen en mooi om de verhalen te horen.
De hitte, het stof en de aandacht voor anderen zorgden ervoor dat ik te wei ig energie had om het virus de baas te worden en de volgende dag lag ik echt op bed en kon ik niet op of om. We zijn naar de cruz del ferro gereden, het hoogste punt van de camino en de plek waar iedereen een steentje achter laat, die staat voor een stuk bagage die je meezeult je leven. Een mooie bezinningsplek. Voor mij was het voordeel dat het er koeler was en ik een beetje op adem kon komen.

Ook vijf weken vakantie gaan ergens een keer voorbij en ook al was dat nog niet zover, we moesten nu toch wel aan een terug reis gaan beginnen. Balen, want we wilden veel liever door, er was nog zoveel te zien, Porto was maar 250km verderop. Maar wat je verder rijdt moet je ook weer terug en zo bljjf je aan de gang. Dus besloten om via Madrid naar de Pyraneeën te rijden. Net voor Madrid ligt Segovia, een schilderachtig vestingstadje bovenop een heuvel met een groot Romeinse aquaduct en een prachtig romantisch paleis. Het schijnt dat Disney hier inspiratie heeft opgedaan, nou dat geloven we graag, echt een sprookjeskasteel.
Via de bergen (in de winter kan je hier skieën) naar Madrid gereden. Mooie, drukke stad, bloedje heet en momenteel erg aan het verbouwen. De metro reed hierdoor niet overal, de bussen zijn niet altijd duidelijk dus toch wel weer veel gelopen. De overdekte markt is een foodhall, maar heerlijke hapjes en wijnen. Met een cavaatje in ons hand zijn hebben we onze tapaatjes en pinxtos her en der gehaald. Smullen en leuk sfeertje. Madrid heeft mooie pleinen, veel statige gebouwen en naar het schijnt goede musea. Maar daar hadden niet zoveel zin in, we waren meer voor de hippe wijkjes. Daar doorheen geslenterd maar ook hier liepen we tegen een probleem aan die we al heel vaak hebben gehad tijdens de reis. Alles gaat dicht als wij trek of tijd hebben. Lunchen is tot 1500 uur, maar vanaf 1400 uur kan je eigenlijk niet meer terecht. Winkels lijken alleen s morgens open te zijn, na 1300 uur is alles dicht. Soms gaat iets weer om 1600 uur open, maar soms ook niet. S Avonds gaan de restaurants pas om 2000 uur open. Barretjes vaak pas later. Met andere woorden, tussen 1400 uur en 2000 uur is het meeste dicht. En laat dat nou de tijd zijn dat wij elke keer overal zijn. En nog een dingetje, om 1700 uur, wanneer die vijf in de klok zit, is er dus bijna geen wijntje te krijgen.
Maar goed, terug in Madrid, de wijkjes vielen hierdoor wat tegen. Toch een barretje gevonden waarvan ik nu snap waarom het een snackbar het woord bar in zijn naam heeft. Biertjes 1 euro, daar krijg je een schaaltje chorizo bij, eten staat zo voor je neus en voor je weet weet sta je of weer buiten of je hebt je zakken vol. In ons geval op tijd vertrokken want we wilden het paleis graag nog zien. De laatste twee uur van de dag is dit gratis te bezoeken en dat wisten niet alleen wij, maar nog heel veel meer mensen. Maar de lange rij ging gestaag dus we besloten het aan te kijken. We schoten lekker op toen een werknemer langs kwam roelen dat het geen zin had om te blijven staan, dat het museum om 1800 uur (nog 7 min) de laatste mensen binnen zou laten. Stoicijns bleven we er maar in staan, die paar minuten. En verdomd, na ons mochten er nog vijf naar binnen, maar toen ging de deur op slot. Stonden zeker nog 100 mensen achter ons. Mazzeltje. En de moeite waard. Het is het officiële paleis van het koningshuis en dat al jaren lang. deftig, groots en echt koninklijk. Balzalen, grootste eetzalen, statige trappen, de troon etc etc. Je mocht er geen foto’s maken, wat iedereen toch deed. En de beveiliging dan roepen dat het niet mocht en dan die man aankijken of ze dat niet wisten. En dan in de volgende zaal weer. Je kon de stress van de beveiligers aflezen, ze hadden een taak; zorgen dat er geen foto’s gemaakt worden en dan luistert er niemand. Wat een baan...

Na Madrid hebben we Nomad even op zijn staart getrapt en zijn we naar de pyraneeën gereden, een stukje verder dan de vorige keer. Lekker een rustdagje op de camping waar we een vanaf ons stekkie echt een prachtig uitzicht hadden. De volgende dag hebben we vanaf Alqazar een wandeling gemaakt door een kloof waar een heldere turquase rivier doorheen loopt met her en der mooie watervallen. Het pad liep iets hoger langs de rivier, tegen de berghelling, soms met behulp van smalle bruggetjes. Weer een prachtige wandeling en nu ook met een lekkere douche onder de waterval. En ‘s avonds gegeten in Ainsa, op zo’n pleintje vol gezelligheid en terrasjes, een zwoele avond, alles mooi verlicht en in zo’n middeleeuws dorpje. Romantisch.

Veel mensen hobbelen de Pyraneeën gewoon maar over en dat is zo zonde. Wij zijn er lettelijk dwars door heen gegaan en hebben er dik van genoten. Veel middeleeuwse vestingstadjes, prachtige wandeltochten, mooie natuur en heerlijke plaatselijke lekkernijen. We hebben genoten en hadden er nog wel langer willen blijven. Maar we hadden het plan om van het Bourgondische leven te gaan proeven dus daar gingen we weer. En dat hadden we beter niet kunnen doen... niet dat het zo erg was hoor, maar Bourgondië was saaaaaai. Heel veel van die beau villages, maar allemaal uitgestorven. Nou dan kan het mooi zijn, maar je bent er ook zo doorheen. En daarbij hadden we het bekijken wel bekeken. Ze hebben er wel veel knappe restaurants en gelukkig was ik jarig dus een mooie reden om de bloementjes buiten te zetten. We zijn gaan lunchen in de tuin van een deftig kasteel waar we enorm in de watten gelegd zijn. Natuurlijk eerst champagne om daarna een flesje uit te kiezen uit een wijnkaart zo dik als het boek van sinterklaas. De bedoening knipte als een mes, maar op een fijne manier en de kok heeft ons verwend met heerlijke hapjes. Hoera hoera!

De champagne smaakte naar meer dus na Bourgondië (via de Chablisstreek, weer wat proeverijen en dito flesjes) de champagnestreek in gereden. Natuurlijk ook daar een klein proeverijtje gedaan en onze kennis een beetje opgefrist. Champagne is chic en dat zie je hier goed terug, vooral in de statige wijnhuizen. De champagne streek is niet groot, maar goed besteed, op iedere meter grond staat een wijnstruik. Het was plukseizoen en bedrijvigheid alom. Epernay is echt de stad van de champagne met de grote wijnhuizen zoals Moët en Chandon en Mercier. Ook daar nog even wat (sfeer) geproefd en toen werd het toch wel tijd om richting huis te gaan. Vijf weken heerlijk op pad geweest en gedaan waar we zin in hadden, veel gezien en veel genoten. Wat hebben we het toch goed.

We zijn inmiddels al een dag of tien terug en hebben in die tijd al twee, weliswaar kortere, vakantie’s geboekt. Ha ha, wat erg eigenlijk.