Down to memory lane

Sinds mijn derde jaar gingen wij met het gezin op vakantie naar Leysin, Zwitserland. Het eerste jaar werd ik nog in een franstalige creche gestopt, wat ik vreselijkvond, maar als vier jarige mocht ik bij de barbapapa’s af-skieën. Alle wintervakantie’s stonden we er op onze skietjes en iedere hobbel kende ik. Mijn vriendjes uit de straat waren er ook en vriendinnen mochten mee of kwamen er met hun gezin. Ik kon gewoon de hele dag met hun op pad, het dorp was zo vertrouwd, het kwam allemaal wel goed. Onderweg samen met mijn broer en al mijn Snoopy’s op de achterbank. Ik wist de steden die we passeerden uit mijn hoofd en zette mij wekkertje iedere keer om te kijken of we een beetje op schema reden. Werd erg gewaardeerd door de slapers in de auto.
We waren echt als gezin met elkaar op vakantie. Samen skiles, spelletjes doen, lekker uit eten, sleeen, Queen op de radio, wachten op mijn moeder tot ze bij was en dan meteen weer door.
Ik was er op en top gelukkig, voelde me er veilig en fijn en heb er heerlijke tijden gehad. Om samen met Cindy daarheen te gaan voelt alsof de cirkel rond is.
Ik denk ook dat hier mijn passie voor reizen is ontstaan, als kind koppelde ik aan vakantie geluk en dat doe ik nog steeds.

In twee keer gereden, onderweg een fijne plek om te slapen, en vroeg in de middag kwamen we aan in Leysin. Het dorp bleek wel groter geworden, maar verder eigenlijk weinig verandert. We zijn de vertrouwde plekken langs gelopen en bij iedere stap kwamen er meer en meer herinneringen op. En Cindy maar geduldig luisteren. ‘s Avonds natuurlijk smullen van de kaasfondue, want je bent in Zwitserland of niet.

De liften bleken nog dicht en sterker nog, er zou nog sneeuw bovenop de berg liggen. Dat terwijl het nu 26 graden is, bijna onvoorstelbaar, want zo veel hoger ligt dat niet. In eerste instantie was ik teleurgesteld, want ik had me verheugd om de berg op te gaan en de bekende pistes af te lopen, maar goed, wie ons kent weet dat we ons niet zomaar van slag laten brengen. We zijn de volgende ochtend gewoon de berg op gereden. Ha ha. Daar zaten we mooi lekker te ontbijten op de piste, met fantastisch uitzicht, in de stralende zon. Van daaruit zijn we gaan wandelen. Gelukkig kende ik het daar, want de bordjes werden nog uitgezet. En toegeven, op sommige plekken lag er nog best wat sneeuw en was het glibberen en glijden. Mijn knie onderging het allemaal goed, zo blij mee!

Ik liep echt als een klein kind te genieten. Sowieso wordt ik heel blij van outdoor, maar nu kwam de smile helemaal niet meer van mijn gezicht. Al die mooie herinneringen deden me beseffen hoe fijn ik het vroeger ook heb gehad. Hoe waardevol. Dit gevoel hou ik vast en neem ik mee.
Om het allemaal niet te gezappig te laten worden, zo huppelend in de alpenweide, barste het onweer achter ons los. Twee keer zo snel als de heen weg zijn we teruggelopen en precies op tijd zaten we in Nomad en konden we de berg nog veilig af rijden.

De volgende dag opnieuw op die mooie plek ontbeten en op een andere plek gewandeld. We moesten de lunch namelijk wel verdienen. Want Leysin verlaten zonder in Le Leysin gegeten te hebben dat gaat niet. Vroeger aten we hier steak au poivre vert met zwitserse frietjes en groene sla. Simpel, maar verrukkelijk, en er waren tijden dat we er iedere avond zaten te eten. Het restaurant was niets veranderd, en ik zag mezelf nog onder tafel de veters aan elkaar knopen van de volwassenen. Dat heb ik nu niet gedaan, maar wel die steak gegeten. Helaas is er wel een andere kok gekomen. Maakt niet uit, het ging om de beleving.
Daarna was het wel klaar met de nostalgie en hebben we Leysin achter ons gelaten en zijn we op zoek gegaan naar het beeld van Freddy Mercury op de boulevard van Montreux. We hebben heerlijk geparadeerd langs het meer van Geneve. De boulevard is daar zo ontzettend verzorgt, alsof je in een botanische tuin rondloopt. Chique Zwitserland. Freddy stond er mooi bij en na een versnapering zijn we richting de St Bernardpas gereden. Je weet wel van die leuke hondjes. De pas schijnt prachtig te zijn en het idee was om daar bovenop ergens te slapen. Helaas zorgde de sneeuw weer voor roet in het eten, de pas was nog afgesloten. Balen! Bleek dat we ook nog 45 euro voor die tunnel moesten betalen. Niet geplast, twee keer nat.

In de buurt van Aosta hadden we een campingplaats gevonden boven op de berg, bij de skiliften, met prachtig uitzicht. Houden we van. Maar ja, drie keer raden, hoe naief kunnen we zijn. Maar goed, je denkt gewoon niet aan sneeuw als je je korte broek aan hebt. We hebben uiteindelijk bij een kerkhof geslapen, ook lekker rustig.

Aosta was in de romeinse tijd belangrijk en dat zie je terug in de oude stadskern. Leuke straatjes, vestingen en een gezellig sfeertje. Italië heeft zo’n fijne koffiecultuur en aangezien we er nogal eens komen de laatste tijd, hebben we ons die al aardig eigen gemaakt. En culinair is het hier ook al zo fijn, na een uurtje wandelen hadden we onze tassen al vol met kaasjes, salami, verse ravioli, pesto en funghi. Het ging in de middag onwerenen en het beste wat je dan kan doen is wijnproeven. Dat smaakte natuurlijk goed, dus een heerlijke muscat en een fumis superiore meegenomen. Gaat lekker zo.

Na een nacht op een prachtige plek aan een rivier, tussen de bergen en met uitzicht op een burcht, op weg gegaan richting de kust. Nou die weg duurde niet lang want nog geen vijf minuten later waren we de kop van een kop-staartje. Wij stonden te wachten achter een auto die linksaf wilde slaan. Achter ons een Italiaan in een piaggio pick-up. Daar achter een Fransman die niet remde, de italiaan aantikte, die onze fietsendrager aantikte. Ging best hard allemaal, de Fransman had zoveel schade dat die niet meer door kon rijden, die piaggio bijna niets en onze drager zo erg verbogen dan de achterdeur niet meer open kan en de fietsen een heel behoorlijke slag in de banden.
De Fransen konden naast niet remmen, ook geen Engels en ook geen sorry zeggen. Wel heel goed onbenullig kijken. De politie kwam erbij en na alle administratie en ruim een uur later zijn wij verder gereden richting Turijn, op zoek naar een camper reparatie plek. We hoopten dat die een nieuwe fietsendrager hadden staan, maar dat is wel een heel Nederlands item, dus nee. Ze zijn vijf uur bezig geweest met rechtbuigen en opknappen, maar uiteindelijk werkt het weer, in ieder geval zo goed dat we verder konden. In de tussentijd zijn wij op de fietsen, ging goed met slag, Turijn ingefietst. Hier zijn we in April nog geweest, bekend terrein dus, en we hebben heerlijk geluncht op een mooi pleintje.

De dag erna kwamen we na zes uur op de ferry aan op Corsica. Bij Bastia hadden we een idylisch haventje voorgesteld, maar ik denk dat er wat gaande was, want de boulevard was alleen maar file rijden en alle parkeerplekken vol. Nou laat dan maar, we komen hier ook op de terugweg. We zijn naar het noordelijkste puntje gereden, via een prachtige slingerroute langs de kust. Het is hier ruig, leeg en groen, met af en toe een leuk havenplaatsje. Het deed me denken aan Kaap de Goede Hoop, dezelfde kleurijke struiken, alleen daar zag je af en toe de kop van een struisvogel erboven uit steken.
En helemaal op de punt hebben we gekampeerd, aan zee, tussen de groene struiken. Als je daar dan zo samen zit, met je wijntje, stokbroodje (we zitten tenslotte in La France), mooie kaasjes, verse pesto en plaatselijke tapanade en zo’n uitzicht en rust, wat kan je dan toch een partij gelukkig zijn.

Vandaar uit zijn we de kust afgeslingert. Met recht slingeren, we halen zo’n 25 km per uur. Maar mooi is het wel en haast hebben we niet. De weg is soms tegen de berg helling aangeplakt, hoog boven zee, en is soms zo smal dat passeren niet lukt. Hard werken dus, maar mooi rijden.
De plaatsjes zijn vrij toeristisch, wat ze niet allemaal zo leuk maakt, maar als je even verder kijkt zie je de mooie pleintjes en straatjes erachter liggen.

We vonden een fijne camper plek aan het strand waar ook nog twee strandtentjes zaten. Dat nodigde natuurlijk uit tot een extra dagje. Om niet te lui te worden wilden we ‘ s morgens lopend naar het stadje om een kopje koffie te doen. Zou volgens de app iets van 2 km verderop liggen. Ik denk dat dat zwemmend gemeten was, want na 2 km waren we bij lange na niet in de buurt van het stadje. Als we door zouden zetten zou ons strand dagje in de soep lopen, dus we zijn weer terug gegaan. Eerste poging. Na een heerlijke dag in het zonnetje luieren en zwemmen in de o zo blauwe zee, zijn we tot poging twee overgegaan, de fiets. Om de hoek van die eerste twee km ging de weg recht omhoog, voor hollandse maatstaven dan. In de laagste versnelling en beetje slingerend ga je net iets harder dan lopen. Maar op de top zagen we dat dat de top niet was en dat we nog niet eens op een derde waren. Dus maar weer terug en de camper gepakt. Nou maar goed dat we niet door gegaan waren, want de weg werd ontzettend smal en dat zou op de fiets niet zo ontspannen geweest zijn met die Franse rijstijl. Eindelijk in het plaatsje aangekomen, staat er een bord dat campers er niet in mogen! De eerste heb ik genegeerd, maar de tweede was iets stelliger dus toch maar in de 180°. We hadden gewoon moeten luisteren naar alle signalen. Maar we laten ons niet op de kop zitten, halverwege was een gezellig barretje met bier, charcuterie én nog uitzicht op de baai ook. Eind goed, al goed.

Om toch die beweging te krijgen hadden we een wandeling in de bergen uitgezocht. Staat er aan het begin van de weg weer zo’n verboden voor campers bord, met een kilometer verder een camping. Das raar, dus bord genegeerd. Maar ja, die stond er natuurlijk niet helemaal voor niets. Onderweg begon iemand ons vanuit de auto uit te schelden, tenminste zo klonk het. Maar terug was geen optie. In het dorpje begreep ik wel een beetje wat de strekking was, je kan er allemaal net doorheen rijden, maar parkeren is eigenlijk geen optie. Eigenlijk, want net buiten het dorp vonden we plek en hebben we toch de wandeling kunnen doen. Mooi, maar niet helemaal op ons gemak, dus iets ingekort. Want we wisten niet of we nog wel weg konden komen met de camper. Gelukkig konden we even verderop keren en terug rijden. Maar niet meer doen, want voor hetzelfde geldt rijden we ons helemaal vast en relaxed voelt het allemaal ook niet.

De route die volgde ging door een Unesco gebied, de rode rotsen zijn mooi gevormd en steken af tegen de blauwe zee. De weg kronkelt er door heen, en biedt de een na de ander vergezicht. Als je dat kan zien tenminste wat met een camper is het behoorlijk manouvreren. Hier mochten we trouwens wel rijden. De weg is smal en druk en het is moeilijk passeren. Je moet elkaar een beetje voorrang gunnen en dat iets wat niet alle Fransen graag doen. Opnieuw begon er eentje tegen ons te schelden dat we meer opzij moesten terwijl hij net een passeervak was gepasseerd. Nou ben ik geen truttige rijder en gelijk had die niet, maar leuk is anders. Het voelt alsof er een tegenstand tegen campers is. Het gebeurt hier vaker, mensen die express gas geven als je invoegt en dan naast je gaan rijden en je uitschelden en wijzen. Als je naast je camper op je stoeltjes zit van afstand gaan schelden omdat campergedrag niet is toegestaan. Fransen, en nee, zeker niet allemaal, vinden het fijn om je op je fouten te wijzen en doen dat dan niet echt subtiel. De meeste zijn vriendelijk, gelukkig wel, maar die enkeling zorgt er wel voor dat we van streek zijn. Het past niet bij ons vakantiegevoel, bij twee blije meisjes op pad. En de laatste jaren wordt ik steeds meer een zacht gekookt ei dus die agresiviteit raakt ook meer. Het doet me ook beseffen hoe erg discriminatie is, dat mensen je fout maken om wat je bent.

Ajaccio is de geboortestad van Napoleon en daar zijn ze hier trots op. Het centrum is gezellig, met kleine straatjes en kleurige huizen. We zijn eens even in de relax stand gedoken en troffen we ontzettend leuk wijnbarretje aan. In barokstijl, creatief en sfeervol, fijne bediening, lekker Frans sfeertje. En naast goede koffie ook nog mosselen voor de lunch hadden! Daar hadden we al een paar dagen trek in dus we zijn van de koffie doorgeschoven de lunch in en hebben er later nog een koud biertje gedronken. Lekker mensen kijken vanuit je stoeltje in de schaduw, met een klein briesje die zo fijn is omdat het zo warm is. Je kent het wel.

Life is good.