La traviata

Corsica staat bekend om de mooie wandelingen en daar houden wij wel van. Aan de kust even onder Ajaccio vonden we er eentje die inderdaad ook weer heel mooi was. Boven langs liepen we door de maquis, die struiken waar het eiland vol mee staat en zo lekker kruidig ruiken, en op de terugweg langs de grillige kust waarbij rotsen allerlei mooie vormen aan hadden genomen. Aan zee hebben we een momentje van bezinning genomen, soms is het goed om even te checken hoe mij gevoel is in mijn lijf. En de natuur helpt mij daarbij, en dat lukte hier helemaal goed. Nou dat gevoel klopte wel met mijn hoofd, want ik voelde me fijn, stevig gegrond, blij en de energie stroomde lekker door me heen. Namaste!

En de dag eindigde helemaal perfect toen we de campingplaats op reden. Eentje bij een wijnboer, dus kan eigenlijk al niet mis. Maar deze bleek ook nog lekker ongedwongen te zijn, met mooie natuurplekken, en een heerlijke leuk restaurantje te hebben. Zo eentje met een mooie tuin waar je in de schaduw zit van liefelijke boompjes, de geur je tegemoed komt en gezellig vol zat. Precies het laatste tafeltje was voor ons en we hebben er heerlijk van genoten. En natuurlijk een flesje wijn erbij én eentje voor onderweg.

Bonifacio is een dorpje wat bovenop witte zandsteen kliffen ligt, vergelijkbaar met de kliffen van Dover. Het plaastje ligt echter zo op de rand dat het er bijna vanaf valt. De huizen zijn van dezelfde zandsteen, in zachte kleurtinten, en dat maakt het tot een mooi plaatje. Er komen veel toeristen op af, maar in dit geval maakte dat het gezellig, de terrasjes zaten lekker vol. Na ook even wat mosselen en pulpo gegeten te hebben op zo’n gezellig terrasje zijn we door de steegjes gaan dwalen en over de kliffen gaan lopen. Je kan hier ook een boottochtje boeken om de kliffen van onderaf te zien, maar dat zag er erg uit alsof je op commando naar links en rechts moet kijken, dus wij zagen ervan af. Wel is Cindy de trap van de koning afgegaan, eentje die uitgehouden is in de klif en helemaal naar zee loopt. Ik kon mij nog een trap in Montenegro herinneren dus heb met het oog op mijn knie deze maar gelaten voor wat die was. Iedereen kwam uitgeput en bezweet naar boven, maar Cindy liep m als een jonge hond omhoog, nergens last van. Bikkel.

In Bonefacio stonden we op een stadscamping en dat houdt in dat je zo dicht op elkaar staat dat het lijkt alsof je bij elkaar aan tafel zit. We baalden er in eerste instantie een beetje van dat we daar stonden, maar we bleken een gezellig ploegje Polen naast ons te hebben en een Nederlands stel die we al eerder hadden gezien. Best een gezellig sfeertje dus zo bij elkaar.
Maar voor het ontbijt hadden we meer behoefte aan een sereen sfeertje, die we vonden aan de kust, een klein stukje verderop. Een aantal campers hadden hier geslapen en we hadden zin in een dagje niets, dus dat hebben wij ook gedaan. Boekje lezen op een strandje in een klein baaitje en dan je camper die daarboven staat. Mmm, fijn. Aan het eind van de middag stonden we er alleen en we zaten net lekker aan een wijntje en een kaasje toen er weer zo’n ongezellige vrouw langs kwam. We stonden voor het pad waar ze haar hond uit moest laten en nu moest ze om de camper heen lopen. Logisch. Woest was ze. Dit paste niet in ons chill sfeertje en we besloten die niet te laten verpesten dus we hebben haar vrolijk uitgezwaaid. Het was wel fijn dat er later nog een paar campers bij kwamen, samen sta je sterk en dat voelt toch fijner.

De bergen riepen dus we zijn gegaan. Een mooie bochtige rit en onderweg twee uur gelopen naar een waterval, wat de moeite waard was. En precies op tijd kwamen we in het bergdorpje Zonsa aan om op het terras met een koud biertje achter de ipad naar de oranje leeuwinnen te kijken. Op de zoektocht naar een slaapplek kwamen we op echt een wonderschone bergpas waar wandelingingen starten. Goed om te weten, en het plan opgepakt om de volgende ochtend daar een rondje van twee uur lopen. Ik hoor me nog zeggen, dan zijn we mooi voor de lunch terug. Dus alleen wat water, nootjes en twee dadelrepen mee.
De bergpas kijkt uit op grillige puntige bergen, die indrukwekkend zijn. Heel gaaf, je blijft er naar kijken. Helemaal als blijkt dat de wandeling omhoog die berg op gaat. Een pittige klim. Voldaan zaten we bovenop uit te kijken op nog veel meer bergen en zagen we het pad nog doorgaan, de volgende berg op. Toch maar even kijken op het kaartje. Bleek dat we op een route van minimaal zeven uur zaten! Dat scheelt nogal. We waren er beide overuit dat terug geen optie was, dat voelt alsof je de klim voor niets hebt gedaan. Daarbij lonkten de bergen om verder te gaan. Nou we hebben het geweten. De rit bleek oranje/rood qua moeilijkheidsgraad te zijn en ik weet niet precies wat dat betekend, maar dat klinkt toch heel anders dan de groene gradatie die het 2 uur rondje geweest zou zijn. We hebben vijf hele serieuze klimmen gehad. Een stuk moesten we ongezekerd hangend aan een ketting liggend op je buik óf soort van abseilend afdalen. Als je los liet dan ging je, en dat doe je echt niet, maar de gedachte maakt het behoorlijk spannend.
Na zolang stijgen komt ook afdalen en hoe. Over los zand, rotsen en keien ging het behoorlijk stijl naar beneden. Ik gebrukte mijn stokken volledig, Cindy soms op handen en voeten. Beneden, tenminste zoiets als beneden, in ieder geval aan de andere kant van de bergketen, ging het pad door bos en beekjes heen. Mooi, maar na een uur wat saaier. Helemaal als je na anderhalf uur al denkt er bijna te zijn, maar dat in theorie pas na drie en een half uur zo is. En dat allemaal op een reepje en wat nootjes. Op ons tandvlees kwamen we na uiteindelijk achtenhalf uur aan bij Nomad, maar wel voldaan en trots! En dat koude biertje smaakte een partijtje lekker!

De volgende dag een ander stuk van de bergen in, bij Corte. Het laatste stuk naar een natuurgebied was eenrichting en een heel, heel smal weggetje. Cindy uit het raam hangend om te kijken hoe de wielen nog dichter bij de afgrond konden en met de spiegels ingeklapt konden we de tegenliggers passeren. Aan het eind begon een wandeling naar twee gletjermeren, en die hadden we van te voren bedacht te gaan doen. Nog voor die wandeling van achtenhalf uur. Na een half uur klauteren durfden we het uit te spreken. Geniet jij er van? Nou nee, we waren alleen maar aan het doorzetten. Dus rechtsomkeert en lekker een koffie gedronken in een bergtentje wat we net gepasseerd waren. Vlakbij lag een hele mooie natuurcamping, waar wij een plekje hadden op een soort terras. Ik had het gevoel dat ik op een troon zat. En vanaf die troon lekker mensen kijken, met het nodige commentaar erbij natuurlijk.

Met het bootje weer terug naar Italie, waar we beide weer onwijs veel zin in hadden. Corsica was mooi, maar ook genoeg. Op naar de leuke italianen, de lekker koffie en het heerlijke eten. Via een quickstop in Pisa, hij staat nog steeds scheef, al heeft Cindy wel geprobeerd ‘m recht te zetten, naar Lucca gereden.
Lucca heeft het vroeger goed gedaan in de textiel en daar een heel mooi stadje aan overgehouden. De stadsmuren zit er nog rondom omheen en daar binnen kronkelen de straten. Na eerst een koffie aan de bar, zoals het hoort hier, zijn we gaan struinen. Puccini woonde hier, en zijn huis hebben we bezocht. Je moest aan bellen om binnen te komen, kunnen we toch zeggen dat we bij Puccini aangebeld hebben.
En hoe leuk, mijn vader en Lily and lily’s dochter Maddy, zijn naar Lucca gereden en we hebben met elkaar geluncht en een heerlijke middag gehad. Wat fijn om elkaar op zo’n manier te treffen.

In de buurt van Parma op het terrein van een Parmaham boer geslapen. In de ochtend een parmakaas boer opgezocht die helaas alleen rondleidingen had in het Italiaans. Geeft niet, als we maar wat mogen proeven. De lekkerste kaas is ouder dan 36 maanden en daar is natuurlijk een stuk van meegegaan. Parmazaanse kaas wordt gemaakt door 512 kaasboertjes, met name familiebedrijven en dit gebeurt al sinds de 13e eeuw, altijd op dezelfde manier. Voor 1 kilo kaas is 16 liter koemelk nodig. Voor een kaas dus 600 liter. Ik snap nu de calorieen van kaas wel... En besef me ook het milieu spoor die kaas achter zich laat.
Daarna een rondleiding bij de parmaham. Die wordt gemaakt van varkens uit deze streek die 160 kilo en minstens 9 maanden oud zijn. Onderdeel van hun voeding is de wei van de parmazaanse kaas. De hammen, de achterpoten, worden eerst gepekeld en gedroogd. Daarna wordt er op de plek waar geen huid zit vet gesmeerd, wat ze de zachte smaak geeft. In speciale droogkamers hangen ze twee jaar te drogen. Dan worden ze gekeurd door een speciaal keurmannetje, die daarvoor een stuk bot van een paard in vier delen van de ham stopten er aan snuffelt. Als die goed is mag de stempel Parma erop. En dat gebeurt weer alleen in deze streek, vanwege het klimaat. Een ham kost ongeveer 200 euro, inkoop bij de boer. En lekker dat het is! Helemaal als je weet dat er zoveel ambacht bij komt kijken, je krijgt echt respect voor het plakje ham op je bord. Waarna die vervolgens op mijn tong mag smelten. Natuulijk wat ham meegenomen. En aangezien balsamico azijn uit Modena komt, wat hier om de hoek ligt, ook maar een flesje ingeslagen. Lekker hoor, zo’n dagje Parmastreek.

Midden in Verona staat een romeins amfitheater. Zo eentje als het Colosseum in Rome, maar dan ietsje kleiner. 2000 jaar geleden zaten de Romeinen er naar de wilde dieren en de gladiotors te kijken en nu zijn wij er naar de opera La Traviata gaan kijken. Wat een spektakel en wat prachtig. Er kunnen 22000 toeschouwers in, de meeste mooi gekleed en voor de voorstelling wordt er behoorlijk geparardeerd op het plein voor de arena. Omdat het de premiere was waren er veel genodigden waar onder de president. De cast, ik denk zo’n 200 man, begon met het zingen van het volkslied, waar de Italianen natuurlijk mee meezongen. En daarna de opera, zonder versterking, alleen puur geluid. Onder de sterrenhemel, met mijn liefste, een zwoele avond en in zo’n setting. Een avond om niet meer te vergeten.
Verona is verder ook nog een hele mooie stad, heel sfeervol met mooie gekleurde huizen? Natuurlijk het huis van Julliet, waar Romeo onder het balkon stond te zingen. Nou ja, in het verhaal van Shakespeare dan, wat niet waargebeurd is. Toch trekt het balkon heel veel toeristen, waaronder wij. En net zoals in de film kan je een brief schrijven waarin je advies vraagt in de liefde aan Julliet.

Via het gardameer, toeristisch maar wel mooi, naar de Dolomieten gereden, de italiaanse alpen. De bergen zijn ontstaan vanuit koraal, toen het nog op zeeniveau was. Nadat de platen de Alpen omhoog hebben geduwd ontstonden de bergen. Dat koraal heeft als effect dat de toppen grillig zijn. Natuurlijk weer een wandeling gemaakt, bij Madonna di Campiglio, een bekend skigebied. Lekker met het liftje omhoog en naar beneden gelopen. Weer mooi, en anders, beetje sprookjesachtig. En we zagen een paar keer jonge bergmamotten met elkaar spelen, rollendebollend van de helling af om weer naar boven te rennen, waar moeders vanaf hun hol stond te roepen. National Geografic voor ons neus.

Het plan was om nog even in Oostenrijk te zijn, maar de familiecampings heeft ons afgeschrokken en we zijn doorgereden naar het wijngebeid in Duitsland, in de buurt van Frankfurt, waar we een heerlijk plekje aan de rivier hebben. Nog even relaxen, leren (zaterdag examen) en lekker zijn. Hiervandaan doen we nog een nachtje Zutphen, bij de familie, en dan zit het erop. Het was fijn, heel fijn. Op naar de volgende.