Lange busreis....
Door: Pascale
Blijf op de hoogte en volg Cheers to Happiness
22 Februari 2009 | Guatemala, Guatemala-stad
Nou ik moet zeggen dat de biertjes er best ingaan. Heb er al een kater van opgelopen....
De eten, en natuurlijk vooral de soep, was heerlijk en heel gezellig. Daarna zijn we naar een bar gegaan waar ze livemuziek hadden. Ze houden hier met name van Reggea. En natuurlijk Salsa, want als de band zijn koffers gepakt heeft gaat de Salsa muziek aan en stroomt het publiek binnen. Net de Bacardi reclame, iedereen is aan het dansen. Je kan niet even een praatje maken, of je glas leegdrinken, want je hoort een man alweer Bailar vragen, met andere woorden: Kom we gaan Salsa dansen. Zie je het voor je: op je gympen, in legerbroek, houterige heupen (in ieder geval vergelijkbaar met die mensen hier), maatgevoel lijkt wel verdwenen en daar sta je dan je best te doen. De meeste mannen leiden je wel, maar toch kan ik er geen klap van.
De volgende morgen alweer vroeg op pad, want de paarden stonden te wachten. We zijn met zijn vieren gegaan, de rest bleef nog even liggen. Ik moet zeggen, ik vond het eigenlijk wel grappig dat paardrijden. Alleen iedere keer als ik een foto wilde maken ging ie in draf. Hobbel de hobbel, want ook daar heb ik al geen maatgevoel voor... Maar goed, ik voelde me best een cowgirl in die bergachtige omgeving. Halverwege gestopt bij een autenthiek dorpje, helaas wel vol toeristen. Toch nog een beetje van de Gringo´s weg kunnen blijven doordat we op straat taco´s en mais zijn gaan eten. Dat durven de meeste toeristen niet, vandaar dat wij daar de enige waren. En ik moet zeggen, smullen!
Na het paardrijden een beetje gestruind door het stadje en wat gaan lezen op het plein. Nou van lezen kwam niet veel, iedere keer kwamen er scholieren naar mij toe die een opdracht van school hadden om hun engels te oefenen. Nou goed, dat was wel weer goed voor mijn Spaans.
S avonds weer uitgegaan. Erg gelachen. We waren met 6 vrouwen en een man en we hebben het echt uitgegierd. Heerlijk. En natuurlijk weer aan de Salsa... Gelukkig kwam de Hermes House Band er ook nog even tussendoor met I will Survive. Hoe toevallig he Henk, dat jij dan net dat nummer hierop schrijft. Toeval bestaat niet zeggen ze. Nou I WILL.
Maar goed, al met al lag ik om 4 uur op bed en ging om half zeven het wekkertje alweer. Wat nou vakantie. Toen mijn wekker ging kwamen de drie die langer waren gebleven net binnen.. Zo blij dat ik nog wat verstandig ben geweest. Want ik dacht een trip van 6 uur voor de boeg te hebben, maar die is 12 uur geworden.... En ik had niet echt een kater van de drank, zoveel bier drink ik nou ook nog niet, maar wel slaaptekort. Ik had geen Mexicaanse Pesos meer, dus mijn ontbijt en lunch bestond uit vier koekjes. Nou ja, ik hoor mijn moeder al denken, da's best goed voor die billen. Dat is dan ook wel zo, maar niet voor mijn buik. Bij de grens moesten we drie uur wachten op de chauffeur die eerst te laat was en vervolgens boodschappen moest doen. De bus mag nl niet over de grens, dus we moesten over stappen. En warm dat het was. En een zooitje daar. We stonden letterlijk op een vuilstortplaats, de condors vlogen boven ons hoofd. Verschrikkelijk stoffig. En vol met mensen, veelal verkopers en geldwisselaars. Met andere woorden een zooitje.
Toen we eindelijk weer op pad gingen bleek het busje prop vol te zitten en had ik het zo getroffen dat ik de hele weg op een soort klapstoeltje mocht zitten. Inmiddels voelde ik me kotsmisselijk en had ik het gevoel dat ik koorts had. Dat kwam waarschijnlijk door de hitte en het weinige eten. En het werd erger en erger, want de wegen bleken alleen maar te kronkelen en de chauffeur reed als een baksteen. Bijna overgegeven tot een paar Aussie´s mijn redde met een blikje cola. Ik voelde me langzaam opknappen.
En nu ben ik dus in Panachel in Guatamala. Dat ligt aan een prachtig meer omringt met vulkanen. Helaas in Panachel erg toeristisch, maar morgen ga ik met de boot naar de overkant en blijf daar in een klein dorpje slapen. Ben van plan om een stuk langs het meer te gaan lopen.
Vanmorgen dacht ik, ach, doe maar weer eens een busje, en ben ik naar de markt gegaan. Dat was maar anderhalf uur, dus het viel mee. Erg drukke markt, dus veel foto´s gemaakt. Er was ook nog een ceremonie bij de kerk, heel indrukwekkend. Met vuurwerk die ze alle kanten op lieten gaan. Schuilen! Alle bewoners uit de omgeving komen naar de markt, het is echt ontzettend druk. Natuurlijk ook met toeristen, dus ze verkopen ook allerlei souvenirs. Ik heb het bij een sjaaltje kunnen laten, tenslotte moet je alles maar weer meesjouwen.
Ik ga nu naar de zonsondergang kijken. Heel romantisch met een Brit van 55 die, omdat hij zoveel rookt, bruine tanden heeft en er een aantal mist. Maar goed, hij is wel aardig, dus we gaan een hapje eten. Maar Naomi, denk maar niet dat dit wat wordt hoor, ha ha ha.
Dikke kus!
De eten, en natuurlijk vooral de soep, was heerlijk en heel gezellig. Daarna zijn we naar een bar gegaan waar ze livemuziek hadden. Ze houden hier met name van Reggea. En natuurlijk Salsa, want als de band zijn koffers gepakt heeft gaat de Salsa muziek aan en stroomt het publiek binnen. Net de Bacardi reclame, iedereen is aan het dansen. Je kan niet even een praatje maken, of je glas leegdrinken, want je hoort een man alweer Bailar vragen, met andere woorden: Kom we gaan Salsa dansen. Zie je het voor je: op je gympen, in legerbroek, houterige heupen (in ieder geval vergelijkbaar met die mensen hier), maatgevoel lijkt wel verdwenen en daar sta je dan je best te doen. De meeste mannen leiden je wel, maar toch kan ik er geen klap van.
De volgende morgen alweer vroeg op pad, want de paarden stonden te wachten. We zijn met zijn vieren gegaan, de rest bleef nog even liggen. Ik moet zeggen, ik vond het eigenlijk wel grappig dat paardrijden. Alleen iedere keer als ik een foto wilde maken ging ie in draf. Hobbel de hobbel, want ook daar heb ik al geen maatgevoel voor... Maar goed, ik voelde me best een cowgirl in die bergachtige omgeving. Halverwege gestopt bij een autenthiek dorpje, helaas wel vol toeristen. Toch nog een beetje van de Gringo´s weg kunnen blijven doordat we op straat taco´s en mais zijn gaan eten. Dat durven de meeste toeristen niet, vandaar dat wij daar de enige waren. En ik moet zeggen, smullen!
Na het paardrijden een beetje gestruind door het stadje en wat gaan lezen op het plein. Nou van lezen kwam niet veel, iedere keer kwamen er scholieren naar mij toe die een opdracht van school hadden om hun engels te oefenen. Nou goed, dat was wel weer goed voor mijn Spaans.
S avonds weer uitgegaan. Erg gelachen. We waren met 6 vrouwen en een man en we hebben het echt uitgegierd. Heerlijk. En natuurlijk weer aan de Salsa... Gelukkig kwam de Hermes House Band er ook nog even tussendoor met I will Survive. Hoe toevallig he Henk, dat jij dan net dat nummer hierop schrijft. Toeval bestaat niet zeggen ze. Nou I WILL.
Maar goed, al met al lag ik om 4 uur op bed en ging om half zeven het wekkertje alweer. Wat nou vakantie. Toen mijn wekker ging kwamen de drie die langer waren gebleven net binnen.. Zo blij dat ik nog wat verstandig ben geweest. Want ik dacht een trip van 6 uur voor de boeg te hebben, maar die is 12 uur geworden.... En ik had niet echt een kater van de drank, zoveel bier drink ik nou ook nog niet, maar wel slaaptekort. Ik had geen Mexicaanse Pesos meer, dus mijn ontbijt en lunch bestond uit vier koekjes. Nou ja, ik hoor mijn moeder al denken, da's best goed voor die billen. Dat is dan ook wel zo, maar niet voor mijn buik. Bij de grens moesten we drie uur wachten op de chauffeur die eerst te laat was en vervolgens boodschappen moest doen. De bus mag nl niet over de grens, dus we moesten over stappen. En warm dat het was. En een zooitje daar. We stonden letterlijk op een vuilstortplaats, de condors vlogen boven ons hoofd. Verschrikkelijk stoffig. En vol met mensen, veelal verkopers en geldwisselaars. Met andere woorden een zooitje.
Toen we eindelijk weer op pad gingen bleek het busje prop vol te zitten en had ik het zo getroffen dat ik de hele weg op een soort klapstoeltje mocht zitten. Inmiddels voelde ik me kotsmisselijk en had ik het gevoel dat ik koorts had. Dat kwam waarschijnlijk door de hitte en het weinige eten. En het werd erger en erger, want de wegen bleken alleen maar te kronkelen en de chauffeur reed als een baksteen. Bijna overgegeven tot een paar Aussie´s mijn redde met een blikje cola. Ik voelde me langzaam opknappen.
En nu ben ik dus in Panachel in Guatamala. Dat ligt aan een prachtig meer omringt met vulkanen. Helaas in Panachel erg toeristisch, maar morgen ga ik met de boot naar de overkant en blijf daar in een klein dorpje slapen. Ben van plan om een stuk langs het meer te gaan lopen.
Vanmorgen dacht ik, ach, doe maar weer eens een busje, en ben ik naar de markt gegaan. Dat was maar anderhalf uur, dus het viel mee. Erg drukke markt, dus veel foto´s gemaakt. Er was ook nog een ceremonie bij de kerk, heel indrukwekkend. Met vuurwerk die ze alle kanten op lieten gaan. Schuilen! Alle bewoners uit de omgeving komen naar de markt, het is echt ontzettend druk. Natuurlijk ook met toeristen, dus ze verkopen ook allerlei souvenirs. Ik heb het bij een sjaaltje kunnen laten, tenslotte moet je alles maar weer meesjouwen.
Ik ga nu naar de zonsondergang kijken. Heel romantisch met een Brit van 55 die, omdat hij zoveel rookt, bruine tanden heeft en er een aantal mist. Maar goed, hij is wel aardig, dus we gaan een hapje eten. Maar Naomi, denk maar niet dat dit wat wordt hoor, ha ha ha.
Dikke kus!
-
23 Februari 2009 - 05:58
Simone:
Pffffffffffffffffffffff -
23 Februari 2009 - 07:43
Sil:
Haaiii... leuk om weer te lezen, heb weer zitten lachen om je. Carnavalverslagje..... Met een dikke pencilinnekuur tegen angina ging ik zaterdag toch eeeven kijken. Je hebt niets gemist.., het was helemaal niet gezellig... geen bekende gezien...., geen salsa... geen tandloze Britten hier.. en om kwart over 2 werden we voor de 3e keer toch wel heel dringend verzocht de bar te verlaten..... anyway; zondagmiddag zelfde verhaal, slechts 600 man zat binnen. tja, .. jammer zo'n carnaval -
23 Februari 2009 - 08:43
Stef:
De eten ?????????? -
23 Februari 2009 - 18:14
Danny:
Hee pas
erg leuk om je verhalen te lezen , ik vind het ook best wel stoer van je om zo alleen op pad te gaan ! als ik dit zo lees allemaal zou ik ook wel een weekje naar de zon toe willen maare dan wel ff zonder de kids hihi heel veel plezier daar nog enne Januari gaat niet meer lukken hé.......... -
23 Februari 2009 - 18:51
Kirsten:
hop paardje hop!
Een wijze les van een ervaren vrijgezel: het gaat om het innerlijk en die tanden ach.......een goed gesplek dsaar gaats hets om
pfoe he
xxxx -
25 Februari 2009 - 18:30
Gertjan:
Goed om te lezen dat je aan het genieten bent.
Hier mis je niets. We hebben nog wel steeds last van "leuke" engelse. -
26 Februari 2009 - 17:08
Henk V L.:
Hallo Lieve Pascale,
Wat weer een genot om van je avontuur mee te mogen smullen. Als ik het lees heb ik het idee dat we er bij zijn. Ja, een groot inlevingsvermogen bezit ik gelukkig wel. Ook beseffen we ons dat we toch wel toe zijn aan het voorjaar, we zijn dit sombere k.. weer zat.
Je bent voor een toppertje, ook al ga je niet naar Moskou. Hoe zit het daar met hakken en pruiken ? Heel veel hugs van mij en Gerard, en het is stil in de Rouge zonder je heerlijke aanstekelijke aanwezigheid. tot snel.
-
27 Februari 2009 - 12:11
Bjorn:
we gaan even naar joppe, wil je fluitje of een vaasje nu je bier drinkt!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
