Konnichiwa こんにちは !

Kanazawa is een havenstad aan de kant van China en was in diverse periodes erg welvarend. Midden in de stad staat een kasteel met een mooi bijgehouden park eromheen. Het is meer een paleis dan een kasteel, het doet chique aan. Een ander park is een typisch japans park, aangelegd met vijvertjes, watervallen en mooie bomen, planten en bloemen. Het is alsof je in het Keukenhof loopt, het is vol met fotograverende Japanners. Golden week is begonnen, veel Japanners zijn vrij, en dat kan je merken aan de drukte. Het lijkt wel alsof ze alleen maar eten als ze vrij zijn, en dan vooral zoet. Snoep in felle kleuren, zoetige sponsachtige bolletjes, gegrilde balletjes van rijstmeel en ijsjes gedoopt in een gouden laagje. Een op de twee winkels verkoopt snaaierij en overal staan lange rijen. Wij houden het op een gegrilde octupus en een rijst in ommelet hapje. Best lekker.
De samurai had hier zijn oorsprong en woonden in een bepaalde wijk. Er is erg weinig van die strijders over gebleven en de Japanners pronken er ook niet mee. De wijk is wel heel leuk om te zijn, kronkelige steegjes, twee riviertjes met veel bruggen, ieder huis heeft er een, en veel boetiekjes en restaurantjes. Beetje hip en happening en daar houden we wel van dus lekker een biertje gedronken er er tot twee keer toe Indiaas gegeten.

Een andere wijk is de vroegere Geisha wijk. Nu komen deze bijna alleen maar voor in Kyoto, maar vroeger was het in Kanazawa ook big business. De wijk is goed bewaard gebleven en onderhouden en het is alsof je terug in de tijd gaat. Houten facades met ramen en deuren van spijlen zodat je bijna niet naar binnen kan kijken. Daar hebben de Japanners sowieso een handje van, je kan hier bij geen mens naar binnen kijken. Niet zo erg, maar dus ook niet in restaurants. En aangezien we van de menukaart ook niet altijd wijs worden is het soms weleens een gok. Sommige restaurants begrijpen het probleem en hebben een voorbeeld van de maaltijden in een vitrine staan. Van plastic weliswaar en echt aantrekkelijk ziet het er niet uit, maar het geeft wel een beetje een leidraad.
We zijn een oud huis van Geisha’s in gegaan, een Okiya. De benedenverdieping was voor de Geisha’s zelf, boven werden de gasten ontvangen en optredens gegeven. Geisha’s zingen, dansen, spelen muziekinstrumenten, geven theeceremonies en zijn gezelschapsdames. In geen geval zijn het prostituees. Het is een waardig beroep, vroeger werden jonge meisjes verkocht of gestuurd naar een geisha school, tegenwoordig begint dat vanaf 15 jaar. De opleiding is zwaar en alleen de beste gaan door. Ze doorstaan diverse fases, met ieder hun kledingkenmerk, totdat ze een voleerd Geisha zijn. Dit zijn ze voor het leven en vraagt toewijding en disipline. Zoals gezegd zullen we de geisha’s waarschijnlijk in Kyoto wel gaan zien, nu moeten we het doen met de verklede Japanners. Die huren de kleding voor een dag en gaan erin paraderen. Misschien een ideetje voor Volendam?
In het Geisha huis hebben we een theeceremonie gedaan. Je krijgt dan of een harde zoetigheid of een zachte. De harde kon je in je holle kies stoppen, zag eruit als een suikerklontje en zo smaakte het ook, de zachte als een bloem en bestond uit iets van suikerwater en kleurstoffen. Daarna een kom groene schuimende thee. Het klinkt niet zo, maar het is leuk om te doen, de wijze waarop het gepresenteerd werd was deftig en sfeervol.

In een van de afgelegen straatjes lag een Buddhitische tempel waar een dienst gaande was, de monnikken waren een soort van aan het zingen, chanting. Dit zijn gedeeltes uit de verhalen van Buddha, die op die wijze doorgegeven wordt aan elkaar. Door het op een melodie uit te spreken onthoudt je de teksten maar werkt het ook meditief. We keken naar binnen en werden uitgenodigd om het bij te wonen. Met onze billen op een kussentje en een uitgereikt theetje in de handen werden we lekker zen. Voor ons zaten twee oude dametjes, de een doof en krom, de ander alleen krom, die er doorheen zaten te kletsen en elke keer net iets te laat waren. Net de mannetjes van de muppets, grappig en aandoenelijk.

Daarna zijn we naar Takayama gegaan, een klein stadje in de bergen. De treinrit ernaar toe is al prachtig, groene bergen, wilde wateren en besneeuwde toppen. Takayama heeft een oud centrum vol met houten huisjes en sake (rijstwijn) proeverijen, wat we natuurlijk ook even gedaan hebben. Je hebt heel veel verschillende soorten, smaken en sterktes sake. Het is best lekker, al zal het niet ons favoriete drankje worden. Takayama staat bekend om het goede rundvlees, Hida beef. Het smelt ook idd op je tong. Ook hier veel drukte en veel eetkraampjes. Achter het dorp liggen veel tempels welke verbonden zijn met een wandelpad en daar hebben we de rust opgezocht. In een van de tempels kon je leren om met een penceel een Japans teken op rijstpapier te tekenen, en dat hebben we gedaan. Nog best een lastig klusje! De monnik legde het geduldig uit en moedigde ons aan om het te blijven proberen. We kregen tien papiertjes om te oefenen, ik vond pas de laatste wel aardig en Cindy had nog twee papiertjes nodig, maar toen waren we best tevreden. De monnik ook en heeft zijn goedkeuring gegeven met een mooie stempel. Die van Cindy staat voor ‘your way of live’ en de mijne voor ‘soften, harmony and peace’. Het was prettig om in zo’n serene omgeving te tekenen en je te concentreren, het stopt je gedachtens. Kwamen we alweer lekker zen een tempel uit. Mooie ervaring!

De honden hier worden vertroeteld alsof het hun kinderen zijn. Er zijn speciale hondenwagens, die er hetzelfde uit zien als kinderwagens, waar ze in gestopt worden. Sommige dragen ze in zo’n zak op hun buik, waarbij die pootjes lekker naar voren bungelen. Je ziet bijna geen hondje zelf lopen, die vier pootjes hebben ze hier echt voor niets. Ze hebben, ook al is het warm, een jasje aan gekregen, het liefst in dezelfde outfit als hun baasje. Het is hilarisch om te zien, en ik heb het met sommige honden echt te doen, het is net alsof ze zich schamen. Cindy was bang dat ze hier in Japan hond op het menu hebben, maar die angst is helemaal over.

De volgende plek was Nagiso, een dorpje in de bergen waarbij je in de buurt een stuk van de oude postroute kan wandelen. Het pad gaat van Magome naar Tsumago, beide liefelijke oude houten dorpjes, mooi bewaard gebleven en goed verzorgd. Daar tussen loopt een pad van 8 km door de bergen en het bos heen. Die afstand is natuurlijk peanuts, maar met krukken toch wel een dingetje. We wilden het toch graag doen, desnoods doen we er de hele dag over. Nou, dat gebeurde ook, maar meer omdat we het eerste dorpje bijna niet uitkwamen vanwege allerlei lekkernijen die er te krijgen waren. De route is echt mooi, de bomen sprankelend groen, mooie vergezichten, lekker om in de natuur te zijn en leuk om iets van het platteland te zien. ( bestaat dat eigenlijk, plattelandsleven in de bergen? ) En nog wel spannend ook, want we werden gewaarschuwd voor de beren. Met regelmaat hingen er bellen, die je kon klingelen zodat de beren bij je weg blijven. Dat hebben ze ook gedaan.
Mijn knie heeft het goed gedaan tijdens de tocht, beetje vocht, beetje warm, maar verder oke. Zo blij mee!
We slapen in een hostel van hele lieve mensen. Je wilt trouwens niet weten hoe vaak we dat zeggen, goh, wat zijn de Japanners toch lief, of wat zijn ze leuk. Zo hartelijk, behulpzaam, vriendelijk. Maar goed, leuk hostel, in de bergen, in een soort van oude boerderij. We slapen op zolder en tussen de bedden in hangen gordijnen zodat het net een eigen kamertje is. Een beetje kamperen is het wl, maar het voordeel van een hostel is, naast dat het goedkoper is, het een keuken heeft en een soort van huiskamer, deze zelfs met open haard. Wel gezellig dus.
Zo zitten we ‘s morgens aan het ontbijt, komt er een cameraploeg, 6 man sterk, binnen lopen. Dat schijnt wel vaker te gebeuren, de Japanners zijn zo blij met toeristen dat ze graag willen weten waarom wij komen. Ik had erniet zo’n zin in, maar Cindy vond het wel leuk en gaf een interview voor de camera. Waarkom je vandaan, wat vind je leuk etc etc. De presentator sprak geen woord Engels en liet zich soufleren, maar reageerde op ieder antwoord wel heel enthousiast, alsof je net een geldbedrag had gewonnen. Ze vroegen Cindy ook of ze ons een dag mochten volgen, tijdens de wandeling. Cindy was een beetje verbouwereerd en keek mij aan, waarop er een hele duidelijke nee kwam. Ha ha ha, ik was weer eens de boosdoener. Een Amerikaans stel deed het wel en we kwamen ze nog tegen op het pad. Lekkere rustige wandeling, zo met 6 man letterlijk hijgend in je nek.

Vandaag naar Kyoto!