We've made it, but only just

Normaal gesproken schrijf ik niet op mijn weblog als ik in Nieuw Zeeland ben, want het is inmiddels mijn achtste keer hier dus het voelt een beetje als thuis komen, en daarbij ben ik natuurlijk 'gewoon' op bezoek bij mijn vader. Maar ik heb toch wel weer wat te schrijven dus we doen er maar weer eentje.

Het is toch wel heel lekker dat je na zo'n klere eind vliegen met open armen en een blij gezicht ontvangen wordt op de luchthaven. Op de parkeerplaats heb ik eerst Rover, de Landrover waarmee mijn vader en ik van Oost Timor naar huis gaan rijden, bewondert. Mijn vader heeft alles er zelf ingebouwd waardoor alles erop en eraan zit, precies zoals we het willen. Een keukentje, slaapplaatsen in de auto en op het dak(tentje), opbergplaatsen, lampjes, kastjes, warm water, wastrommel, douche en ga zo maar verder. Fantastisch! We staan zolang te kletsen en te bewonderen dat we er bij de slagboom achter komen dat de tijd net verstreken is. Maar met volle vaart achter een andere auto aanrijden werkt ook. Ha ha, op de een of andere manier maken mijn vader en ik het bij elkaar los om ervoor te zorgen dat we bij de brutale helft van de wereld horen.
Lily zorgt zelfs midden in de nacht voor een hartelijk ontvangst en pas laat in de nacht kruip in mijn eigen huisje in (wat een luxe).

De volgende avond dag ga ik in het ritme van mijn vader mee. Rustig wakker worden, ontbijten bij de bakker, even lezen, veel bijkletsen, alweer tijd voor een lunch etc. Lily stelde voor om mee te gaan naar het drummen. Tuurlijk! Dus even later zitten we met een groep op de boulevard te drummen op djembe's. Dat klinkt al snel heel goed met zo'n groep dus we kregen positieve reaktie's van de omstanders. Ik moest er even inkomen maar de lessen in Kaapstad zaten er nog een beetje in dus ik kon best een beetje meekomen. Leuk!

Op zaterdag is er altijd een markt in Matakana, wat heel, heel druk bezorgd wordt. Veel lekkere hapjes, muziek en gezelligheid, dus wat mij betreft is het daar heel goed uit te houden. De eerste keer dat ik hier kwam, zo'n 16 jaar geleden, was hier geen klap te beleven, maar nu is Matakana heel trendy en zijn er leuke boetiekjes en cafe's gekomen.

Mijn vader en ik hadden het plan gevat om met een kano de Whananui rivier af te gaan, een route van vijf dagen dwars door een national park. Nou vonden we bij nader inzien vijf dagen toch wel veel, dus we hebben er vier van gemaakt. Nog steeds veel trouwens, want dan is het nog steeds 123 kilometer (!) peddelen. We hadden de keuze tussen een Canadeese kano, maar die is voor watjes, dus wij gingen in de echte, zo een met een rokje. Ha ha, dat klinkt ook niet stoer, maar het heet een skirt en dat is die flap die zorgt dat er geen water in de kano loopt. Daar moesten we wel even een test mee afleggen. Helmpje op, zwemvest aan, skirt vast en dan was het de bedoeling dat je in de kano gaat zitten, jezelf om gooit en je dus op je kop, onderwater in je kano zit, drie klappen op de kano geeft, je skirt los maakt, jezelf uit die kano wurmt en boven water komt. Best spannend maar beide geslaagd dus we konden op pad. In de kano zitten twee compartementen waar je al je spullen in kwijt moet. Niet alleen tent, slaapzak en kleding, maar ook al dat lekkere eten wat we mee hadden. Want afzien is èèn maar bij aankomst een toastje blauwe kaas en een biertje is ook wel lekker. Dat we niet bij voorbaat zonken was al de eerste prestatie.
De rivier is echt prachtig, dwars door hoge klifs, regenwoud en alles wat je hoorde was stilte en vogels. De zon zorgde ervoor dat alles in het water weerspiegelde. Het is overweldigend mooi.

In de rivier zitten zo'n 200 rapids, niet hele heftige, maar toch spannend genoeg in je kanootje. Als je omklapt heb je een nat pak, maar erger, al je spullen zijn nat. Ze zitten wel in een zogenaamde waterdichte zak maar die is al zo vaak gebruikt dat deze niet echt waterdicht meer is. En ja hoor, op een gegeven moment ziet mijn vader tijdens een rapid een rots van heel dichtbij en slaat om. Zijn peddel ging voor mij uit en zonder peddel ben je tot weinig in staat dus ik gooide alles op alles om die peddel te pakken te krijgen. Maar onderwijl zat ik ook in de rapid. Op een gegeven moment duikt de peddel een hoek in en het lukt mij om aan de zijkant te komen en mijn kano vast te binden. Niet makkelijk, want het water stroomt daar sterk, maar het lukte. Voetje voor voetje over de gladde stenen was ik op weg naar de peddel totdat ik ineens angstig geroep hoor van mijn vader. Zijn handige tasje (een klein tasje met daarin je balangrijkste spullen) was uit zijn kano gevallen en dreef met de stroom van de rapid mee. In dit tasje zat zijn portemonnee, zijn iphone en, voor mijn vader het allerbelangrijkste, zijn sigaretten. Dus die angst roep kwam uit zijn tenen. Ik het water dus weer in maar kon me maar met moeite staande houden vanwege de stroming. Toen het tasje eraan kwam dook ik er naar toe en jaaaaa, ik had 'm! Met behulp van rijst heeft de Iphone het overleeft en èèn pakje sigaretten bleken nog droog te zijn.

Onderweg heb je kampeerplaatsen met een toilet en een pomp voor water, maar daar zijn natuurlijk meer mensen, al is het niet druk onderweg. De tweede nacht hebben we voor een mooi strandje gekozen en zijn daar lekker gaan kamperen. Met drijfhout hebben we een tafel en een zitje gecreeerd en natuurlijk een kampvuur gemaakt. En als je daar dan zit met dat biertje en het toastje in die prachtige natuur, dan realiseer je je wel dat het heel bijzonder is.

De laatste dag hadden we de mooiste rapids voor de boeg. Bij de eerste de beste werd je door de stroming de bocht uitgeslingerd en tegen de zijwand gedrukt. Mijn vader ging om en ik redde het net. Bij een andere waren er zulke grote golven dat je er zo diep ingezogen werd dat je bijna niet te zien was en daarna de golf zo groot dat hij helemaal over je heen kwam, maar we hebben het gered! Gaaf!

De 123 kilometer peddelen en dus zo'n 8 uur per dag viel best zwaar. Na zo'n twee uur ben je echt aan een pauze toe, je bent kapot. Ik heb het gevoel dat mijn schouders twee keer zo breed geworden zijn en als ik een peddel vast pak doen mijn handen meteen pijn. Het is met regelmaat echt doorbijten. Aan het eind van de derde dag hadden mijn vader en ik ieder onze strijd te verwerken. Hij heeft een paar keer tot duizend geteld en ik heb twaalf keer verdomd alleen gefloten (bij gebrek aan zang talent), maar uiteindelijk haal je het en de voldoening en de omgeving maakt alles goed. Nu eerst maar even bijkomen...

Xx