Winterwonderland

Het is best wel heel koud in Lapland

Lapland stond al een tijdje op mijn lijstje (dat daar nog meer op staat verbaast jullie niet zeker) maar ik stelde het elke keer uit omdat het er zo verdomd koud is. Maar goed, ik was toch al opgewarmd in Nieuw Zeeland dus het moest er nu maar eens van gaan komen.
Ik heb geen annuleringsverzekering, want ik hou niet van annuleren, ik hou meer van gaan, maar de kans dat ik ziek ben als ik op reis ga is natuurlijk best aanwezig gezien de regelmaat... Maar dat ik dan de pech moet hebben dat ik juist naar Lapland koorts heb dat is wel echt balen. Ik kon wel janken, maar koos er maar voor om mijn kop op te zetten en positief te blijven. Ik ben er tenslotte goed in om te pieken als het moet. Dus de reisdag was ik nog hartstikke beroerd en heb ik voornamelijk slapend doorgebracht. Wat kan je dan tobben in je eentje. Ingechecked, handjes geschut met de groep, even uitzweten in de sauna en naar bed, duimen dat er net die nacht geen noorderlicht is.
De volgende dag was ik gelukkig van mijn koorst af, dus asprine erin en gaan, tennisracketlopen. Lapland is vrij vlak, met hier en daar een heuvel. Op die heuvels is alles stijf bevroren, wat mooie plaatjes geeft. Er ligt een tot anderhalf meter sneeuw dus die rackets onder je voeten heb je wel nodig, want zelfs daamee zak je soms tot je lies aan weg. De stilte is voelbaar en prachtig, de sneeuw glinstert je tegemoed en de kou laat je merken dat de elementen hier de baas zijn. Het lopen viel me zwaar, ten eerste omdat ik geen energie meer in mijn lichaam had, maar ook omdat mijn longen het zwaar hadden met de kou en de droge lucht. Iedere ademhaling deed pijn en hoesten was helemaal een aanslag.
De lunch bestond uit worstjes die we boven het kampvuur roosteren en quiche. Gaaf om zo in de sneeuw om een kampvuur te zitten.
'S avonds was ik echt kapot en lag ik er om acht uur in. Balen dat ik me zo niet in de groep kan mengen, maar het is niet anders, ik kon niet meer. Weer met de gordijnen open geslapen, zodat ik om het half uur even kon kijken of er noorderlicht was, maar gelukkig voor mij was het bewolkt.

Maar het helpt, ik voel me ieder dag weer een beetje beter. We gingen met de rendieren op pad dat betekende dik aankleden. Het was min 30 geweest 's nachts en het zou uiteindelijk die dag opwarmen tot min twaalf, maar met een briesje, dus koud zat. Dus daar ging ik; twee paar sokken, thermo ondergoed, twee broeken, twee truien, twee mutsen, twee handschoenen, warme grote boots en een dikke overal. Michelin is er niets bij.
De rendieren zijn in de winter aan het werk en mogen in de zomer lekker de natuur in. Na de zomer worden ze weer gevangen en dan mogen ze weeraan de bak. Nou ja bak, aan de slee. Ieder had zijn eigen rendier en slee en hup daar gingen we. Het deed een beetje aan paardrijden denken, als er een gaat volgt de rest. Ik vond het een beetje een suffig tochtje maar genoot daar juist wel van, zonnetje op je bolletje en de natuur glijdt aan je voorbij. Maar niets bleek minder waar, een rendier, genaamd Tornado, ja, die naam krijg je natuurlijk niets voor niets, koos zijn eigen pad en liet zich niet meer stoppen. Anita in de slee er achter deed verschrikkelijk haar best, maar het kwam zelfs zover dat ze over de sneeuw voort getrokken werd, dus toen heeft ze hem laten gaan. Tornado had kennelijk zin in een middagje verlof, want hij holde direct naar huis toe. Toch best spannend zo sleeritje....
Weer een heerlijke lunch gehad, maar nu in een wigwam met kampvuur. Iets warmer dus en dat was nodig, want het is best koud in zo'n sleetje.

De rest was natuurlijk lekker ingeburgerd hier, maar ik ging s avonds voor het eerst in het restaurant eten. Was ik wel aan toe na twee avonden brood met pindakaas. Ik zat nog vol van de heerlijke lunch, dus ik koos voor een voorgerecht, bestaande uit diverse laplandspecialiteiten. Dat werd dus hele zoute zalm, veenbessen, rendierenbeef en gedroogd rendierenvlees, wat later rendierenhart bleek te zijn. Ik begon zowaar weer naar mijn broodje met pindakaas te verlangen.
Daarna hebben we de kou getrotseerd, min 20, om achter het hotel op het Noorderlicht te gaan wachten. Hilarisch, daar sta je dan in je vierdubbeldikke outfit op een krantje, want dat zou helpen, te blauwbekken en naar een donkere hemel te staren. Het fotograferen van het noorderlicht is hier een hot item, je kan cursussen volgen en het is the talk of the day. Dus naast ons stonden een paar hun best te doen om het noorderlicht erop te krijgen. Het was namelijk met het blote oog niet te zien, maar de camera zag het wel. Nou, dan vind ik het dus niet tellen! Met het blote oog zag je wat wits in de hemel, maar dat deed me meer denken aan de kassen van Aalsmeer dan aan een natuurverschijnsel.

De dag erna stond cross country skiing op het program. Je bindt brede langlaufski's onder je 'gewone' boots en je gaat er mee schuiven. In het begin dacht ik echt dit wordt een lange dag, want ik heb er een hekel aan om met skiën te lopen en dit deed me daar wel heel erg aan denken. Maar we gingen door het bos heen en ook heuvel afwaarts. Omdat die ski's zo los zitten en je door de dikke sneeuw ging viel de een na de ander, omhelsde bomen of zakte tot hun middel weg, dus we hebben pret voor tien gehad. Onderweg zijn we gaan ijsvissen. Met een boor maak je een gat van wel een meter diep, totdat je bij het water bent. Met een heel klein hengeltje en een heel klein wormpje ga je dan vissen. Daar heb ik dus niet zo heel veel geduld voor , dus dat hengeltje stond in de sneeuw, dobber in het water en ik hoor het wel als er een vis aan hangt. Na vijf minuten deed iedereen dat, want als je zelfs bij het vissen je dobber en het water niet ziet, begint het wel heel saai te worden. De gids heeft als enige een visje gevangen ( hoe kan dat toch?) dus ze moeten er toch wel zwemmen. Ik heb me ondertussen meer bezig gehouden met foto's maken en genieten van het zonnetje op zo'n witte vlakte.
De nationale sport hier is rendierracen; op je ski's achter een rendier hangen en zo snel mogelijk een rondje doen. We kwamen er onderweg een paar tegen, wat kunnen die rendieren rennen joh. En het is niet makkelijk om erachter te blijven staan. Helaas hadden wij de verkeerde ski's en schoenen aan...

'S avonds kon je natuurlijk weer op pad voor het Noorderlicht, of op een sleetje met de rendieren, of achter de sneeuwscooter aan. Je gaat dan naar een donkere plek in het bos, zodat je geen vals licht hebt. Ik zat verschrikkelijk te dubben, want de kans dat het noorderlicht er is is niet groter en daar sta je dan twee uur in de barre kou, maar ja, ik zou het ook niet uit kunnen staan als ik het zou missen en de rest niet. Het weerbericht gaf aan dat het bewolkt zou worden, geen noorderlicht dus, maar ik zag de sterren boven me stralen.Toch maar naar het weerbericht geluisterd en dat bleek een goede keuze, de rest heeft het niet gezien.

En toen kwamen de husky's. Hoe gaaf is dat! De husky's zijn zo enthousiast en staan werkelijk te trappelen voor de slee. Als ze bijna mogen dan maken ze een kabaal van jewelste, maar als ze dan mogen, dan hoor je ze niet meer. We zaten met zijn twee op een slee, een in het bakkie en de ander staand op de glijers. Die heeft ook een rem, wat nodig is, want die husky's weten niet van stoppen. Voordat we begonnen hebben we onze husky's, zes stuks, allemaal uitgebreidt geknuffeld, wat duidelijk hielp, want we gingen als de brandweer. Zo mooi om te zien dat ze hun best doen voor je en dat ze het leuk vinden! Al lopend plassen en poepen ze (dat ruik je!) en af en toe nemen ze een hapje sneeuw tegen de dorst. Als je even stil staat duiken ze meteen de diepe sneeuw in en gaan ze erin rollen.
In de pauze zaten wij om het kampvuur van een zalmsoepje te genieten en de husky's deden een tukje in de sneeuw. Na ongeveer een uur was het tukje voorbij en dat maakte ze luid zingend kenbaar. Tijd om te gaan!

Finland staat erom bekend dat het duur is en goedkoop is het hier zeker niet. Maar dat een glas wijn duurder is als je hele pizza vind ik wel wat over de top. Het lijkt wel een islamitisch land. Gelukkig hebben we een huisje gebombardeerd tot apres ski tent en daar genieten we heerlijk van onze meegebrachte dranken.

Vrijdag was de laatste dag voor wat betreft de excursies en dit maal gingen we scheuren met de sneeuwscooter. Je moet nog best werken op zo'n ding, hij constant een spoor aan het zoeken. Ze gaan zo'n 70 km per uur, maar dat hebben we helaas niet gehaald. 50 was het hardst wat we aan konden tikken en we moesten ook in een spoor achter elkaar rijden. Het was leuk om te doen, maar een beetje saai. Daarbij vind ik het eigenlijk zonde van de stilte om op zo'n ding te gaan zitten.
We reden naareen heuvel toe waar de bomen helemaal besneeuwd zijn en door het gewicht ze bijzondere vormen aannemen. De takken zitten onder de kristallen En glinsteren je tegemoet. Het is er wonderbaarlijk mooi.

In de middag hebben we met zijn vieren een paar uurtjes geskied. Lapland heeft een vreemd landschap, veel meren en bossen en hier en daar een heuvel die erboven uit springt. Op zo'n heuvel waren we aan het skiën. Maar vier sleepliftjes en een stuk of 20 pistes. Het voordeel is dat er werkelijk niemand op de pistes is en de pistes zijn heerlijk breed . Doordat de sneeuw zo droog is lijkt het verse sneeuw, dus het skiet heerlijk. Het nadeel is dat je zo beneden bent... Na een paar uurtjes had ik het wel gezien en begon het te koud op mijn gezicht te worden. Daar is maar een remedie tegen; de sauna, en daarna heerlijk afkoelen in de sneeuw. Wel een gek gezicht hoor als je in je handdoekje rondloopt tussen de mensen met michelinpakken aan.

De laatste dag stond er geen excursie op het programma en die dag hebben we een mooie wandeling gemaakt en onze stoelen uit het huisje gesleept en zo een zonneterras gemaakt. We vroegen ons af waarom je dat nergens hebt, het is toch lekker om even in het zonnetje te zitten, maar het bleek toch wel iets te koud te zijn. Hoe koud is het nou eigenlijk? Nou je flesje water bestaat uit ijs, een kopje thee is na een minuut afgekoeld, je haar bevriest direct als je een stap buiten zet, je neushaartjes vriezen aan elkaar, mijn stem begeeft het zodra ik de koude avondlucht inadem en als je een foto maakt mag je geen adem halen want dan beslaat en daarna bevriest de lens. Best koud dus.

De laatste avond bleek het magnetisch veld opnieuw klein te zijn dus ik had me erbij neergelegd dat ik Noorderlicht hier niet zou gaan zien. Nou, dan ga ik dus ook die kou niet trotseren dus ik ben lekker mijn bedje in gekropen. Om een uurtje of twaalf hoorde ik dat het rond half twaalf gezien was, maar dat het nu weer weg was. Shit, shit shit! Maar ja, dan kan je dus niet meer slapen nie en als je toch wakker ligt kan je net zo goed even gaan kijken of het er misschien toch nog is. Dus al mijn lagen en mijn michelinpak aan en ik ben het donkere veld achter het hotel opgelopen. En ja, daar was het! Een groene brede baan over de gehele horizon. Eindelijk! Ik stond daar in mijn uppie te juichen. Het noorderlicht onstaat door uitbarstngen van de zon, waarbij geladen deeltjes het heelal ingeslingerd worden. Het aardmagnetisch veld zorgt ervoor dat ze de atmosfeer binnen dringen. Je hebt dus ook een Zuiderlicht. De kleuren kunnen groen, rood, paars en geel zijn en ik zag dus met name groen en heel licht paars. Heel bijzonder om te zien, al had ik er van te voren wel meer van verwacht. Heel af en toe danst het licht door de hele hemel en dat is natuurlijk helemaal magisch, maar dan moet je héél veel geluk hebben. Maar dit was geluk genoeg, helemaal op de laatste avond. Een mooie afsluiting van weer een hele mooie reis. De volgende laat iets langer op zich wachten hoor.

Foto's staan erop: https://picasaweb.google.com/109742119740727705240/Lapland?authkey=Gv1sRgCMq-uLvGp4DVhQE