Into the ice.....

De kampeerplaats lag prachtig, onder de bomen, aan een rivier en ik vond het helemaal niet erg dat ik niet in een hotel lag. S avonds begon het wel te regenen, maar we hadden een tent opgezet waaronder we konden eten en mijn geleende paraplu van het bezoekerscentrum van Anchorge ;-) kwam goed van pas. We hebben een hele gezellige avond gehad en de anderen vonden het gewoon ergens jammer dat ze naar hun hotel moesten. Onderweg kwamen ze nog een zwarte beer tegen ook, spannend! Hij vluchte wel meteen weg, maar toch, de kans dat die de volgende morgen naast mijn tent zou liggen was hartstikke aanwezig.
Het Wrangel-St Elias NP bestaat met name uit gletsjers en bergen. Die gletsjers moeten natuurlijk beklommen worden, dus ik ben gaan ijsklimmen, met nog drie van de groep. Speciale schoenen met crampons (van die ijzeren pinnen) eronder zorgden ervoor dat je op het ijs bleef staan. Wel gek, want daardoor moet je recht omhoog of omlaag lopen en dan druist zo tegen je gevoel in. Het ijs van de gletsjer ziet er prachtig uit, allerlei strepen en verschillende kleuren blauw, wit en bruin, alsof je in een schilderij loopt.
De eerste ijsmuur was er eentje van 20 meter hoog en het gaat eigenlijk net zo als bij een bergwand, alleen nu steek je de punten van je crampons in het ijs en sla je met iedere arm een pikhouweel in het ijs. Dat slaan in het ijs is vreselijk zwaar, je onderarmen gaan helemaal branden van de pijn. Je moet ze diep in het ijs slaan om je eraan te vast te kunnen houden en op te kunnen trekken. Halverwege de wand was ik al doodmoe en had ik het erg eigenlijk wel mee gehad, maar onder aanmoediging heb ik toch de top bereikt!
Na die muur gingen we een stapje verder, we zouden ons eerst laten afzakken een ijsspleet in en daarvandaan omhoog klimmen. Nou, ik ga wel als eerste natuurlijk! Wel gek om je over een rand te laten vallen waarvan je niet weet wat er onder je is, maar ach, de dood of de gladiolen! Ongeveer 25 meter lager zag ik een rivier stromen, waar ik dus in terecht kwam. De rivier kwam tot mijn knieen en stroomde zo hard dat ik amper kon blijven staan. Ik stond in een spleet van ongeveer 70 cm breed die door het ijs heen kronkelde. De wanden zijn glashelder en het was door onvoorstelbaar mooi! Maar lang genieten kon ik niet, want het water stroomde mijn schoenen in en ik stond onder een soort waterval van smeltend ijswater. Dus pikhouweel erin en gaan. Dacht ik. Het ijs bleek veel harder dan het andere ijs te zijn en ik kreeg de houweel er niet vast genoeg in. Ik bleef het met man en macht proberen, want ik wilde toch wel onder die waterval vandaan, maar het lukte me niet, iedere keer viel ik weer naar beneden. Daarbij helde de muur ook nog over, dus ik moest het echt hebben van die pikhouwelen. Door gebruik te maken van de smalle spleet kon ik gelukkig wel boven de rivier blijven hangen. Ik begon daaronder wel angstig te worden, want niemand die mij kon helpen en zeggen wat ik moest doen. Ik zat zelfs al te kijken of ik die spleet niet door kon gaan lopen, door de rivier heen. Maar wie weet wat je dan tegenkomt, ijs is nogal onvoorspelbaar. Ik hing dan wel aan een touw, om me te zekeren, maar echt support voelde ik niet, als ik viel, viel ik weer helemaal naar beneden die rivier in. Uiteindelijk zag ik het gezicht van de gids hoog boven mij. Ik verstond er niets van wat hij zei, maar het was wel duidelijk dat hij wat ging doen. Afwachten dus, en terwijl ik daar hangend mijn paniek aan het onderdrukken was bedacht ik me dat ik maar beter van de omgeving kon genieten want zo diep in het ijs zal ik niet meer zo gauw komen.
Tien minuten later voelde ik het touw aan mij trekken en door het support van het touw en al mijn kracht kwam ik stukje bij beetje verder. Bij iedere klap met de ijshouweel gaf ik er een brul bij en trok ik niet mijn allermooiste gezichtje. Mijn linkerarm was op, daarmee kon ik het ijs alleen nog maar aaien, maar met mijn voeten en rechterarm kwam ik stukje bij beetje verder. Ik wist niet zeker of ik wel echt gezekerd was door het touw omdat ik in het begin de rivier weer inviel, dus ik vond het doodeng. Uiteindelijk heb ik trillend van de kou en de vermoeiheid de rand bereikt.
De gids was bang dat ik boos zou zijn, maar ik was juist blij dat hij me er weer uit gekregen had. Achteraf bleek het de bedoeling te zijn geweest om halverwege de spleet te stoppen en van daaruit naar boven te klimmen, maar ergens in onze communicatie was mij dat niet duidelijk geworden. Gelukkig had iedereen wat regenkleding voor me zodat ik niet onderkoeld geraakt ben. Ijsklimmen doe ik niet nog een keer, maar wat een avontuur!

De volgende dag op pad naar Valdez. Hier stroomt de zalm de rivier op en eindigd de oliepijplijn, dus het is een redelijke drukke havenstad, met maar 4000 bewoners. De route onderweg was weer prachtig, heel veel gletsjers en bergkammen.
Ik zat iedere keer te dubben om een berenexcursie te boeken zodat ik beren zalm kon zien vangen uit de rivier. Dat staat op mijn bucketlist, maar het is wel een verdomd duur dingetje op mijn lijst, de excursie kost 700 dollar per dag. Logisch dat ik zat te dubben dus. In Valdez is er ook kans op beren, onze reisleider had ze daar een enkele keer gezien dus na het eten gingen we op pad. En jaaaaaaaaa, we zien er gewoon drie te gelijk die zich vol te staan vreten aan de zalm! Wauw! Dit waren zwarte beren, die zijn iets kleiner dan een grizzly en zien er aaibaarder uit, maar zijn dit natuurlijk helemaal niet. De zalm heeft de bijzondere gewoonte om terug te komen naar hun geboorteplek, aan de oorsprong van een rivier, om daar hun eitjes te leggen. Ze doen vreselijk hun best om de rivier op te zwemmen, tegen de sterke stroom in, maar ze zijn met duizenden tegelijk, echt meer vis dan water. Aan de kant liggen veel dode vissen, die hebben hun eitjes al gepaaid en daarna overlijden ze. Job done. Moet je bedenken dat alleen de sterkste zalm het red en dan is het toch pech hebben als zalm als je een beer tegen komt! Die beren hoeven er niets voor te doen, gewoon een hap in het water en ze hebben beet. De meeste zalm eten ze niet eens op, èèn hapje is genoeg en dan pakken ze alweer een volgende.
Het schemerde al dus de volgende ochtend zijn we met zijn drieen terug gegaan, de anderen gingen kayakken. We hebben drie uur op een vaste plek gestaan en zeven verschillende volwassen beren gezien! Twee keer een moederbeer, eentje met 1 kleintje en de andere met 3. Zo schattig! Ze mochten alleen naar de rivier komen als het veilig was en anders moesten ze tussen de bomen blijven of in de boom klimmen. Nooit geweten dat beren zo goed konden klimmen. Prachtig om zo'n klein beertje naar beneden te zien kijken. Als hij weer naar beneden klimt moet hij achteruit klimmend naar beneden en dus met die kleine beentjes voelen waar de volgende tak is. Hier kan je uren naar kijken! Wat heb ik toch een geluk dat ik dit mag zien!

Het voordeel van je verjaardag in Alaska vieren is dat je dus eigenlijktwee dagen jarig bent. Vrijdagavond was ik in Nederland en in Nieuw Zeeland jarig, dus zowel mijn moeder en Peter en mijn vader en Lily hebben luid voor me gezongen, nou dan voel je je al jarig hoor! Zowel mijn vad als mijn moeder vertelden me hoe gelukig ze 40 jaar geleden waren toen ik geboren werd en dat zijn wel hele mooie woorden. En dan ook nog al die lieve berichten op facebook.
We hebben zalm van het kampvuur gegeten en ik heb voorde wijn gezorgd dus het werd een heerlijk avondje. De camping staat vol met mensen die daar zijn om zalm te vissen en een aantal sloten aan in ons kampvuur kringetje en namen zelf gevangen en gerookte zalm en zelf geschoten elandworst mee. Hartstikke gezellig allemaal. Heerlijk om zo zonder verplichtingen en onbevangen jarig te zijn en nog op zo'n te gekke plek! Ik vind mijn eigen verjaardag altijd lastig, de verplichting eromheen en de druk die het kan geven geeft me een stressgevoel, maar geen aandacht vind ik ook heel moeilijk. Om het in Alaska te vieren is precies wat bij mij past, heerlijk op reis, om het kampvuur heen en kop in de wind.
De volgende dag kreeg ik tijdens de lunch taart en werd er luid voor mij gezongen. In de middag kwam ik in het hostel aan en daar werd ik gefeliciteerd en kreeg ik een mail van Yvonne, Karina en Conny in mijn handen gedrukt, met daarin hele lieve woorden. Ja hoor, daar gingen de tranen. Heel, heel lief van ze.
Natuurlijk moest mijn verjaardag s avonds echt gevierd worden, dus iedereen had zich mooi aangekleed en we hebbenin een heerlijk restaurant gegeten. Daarna nog een drankje in de pub en daarna nog een drankje in een andere bar... nou ja, samengevat; het was heel gezellig.

Inmiddels zijn er nog drie bij de groep aangesloten en zijn we naar de Kenai Peninsula gereden, de komende week worden het met name zee activiteiten. Duimen voor orca's dus!

Ps 10 graden, komt met bakken uit de hemel en het stormt, ik lig in mijn tentje en wil er eigenlijk niet meer uit...