Weg is nog niet echt weg...

Een van mijn dromen was altijd nog de wereld over reizen met zo'n stoere jeep. Van plek naar plek gaan, ervaringen op doen en toch je huisje bij je te hebben. En nu gaat het echt gebeuren en heb ik zo'n stoere car onder mijn kont! Te gek toch, en heel bijzonder om dat met mijn vader te doen. Tijdens onze rit naar Dakar is dit plan ontstaan en we hebben dat niet meer los gelaten. Zo'n reis vergt veel organisatie en planning, maar aan de andere kant moet je ook niet te veel organizeren, maar gewoon gaan rijden. Uiteindelijk weet je toch niet hoe het gaat lopen en dat is juist de charme van zo'n trip. Je ziet het aan China; hebben we alles geregeld zoals een spugende Chinees achterin de auto, Chinese kentekenplaten en een reisplan van dag tot dag, en dan gooien ze ineens de grens dicht voor Overlanders. Tja.

Dus het is een kwestie van gewoon gaan, Weg is Weg!

Rover, die stoere auto dus, zou eigenlijk al twee weken voor ons op Oost timor aan komen, maar eerst had de boot pech en daarna lag hij voor de kust maar mocht hij de haven niet in. Vanuit georganiseerd Nederland maakte ik me er nog een beetje druk over, maar ik realiseerde me dat ik moest gaan onthaasten. Nou dat heb ik snel gedaan, want ik zat zo relaxed te wachten op de luchthaven in Singapore dat mijn naam omgeroepen werd en ik een behoorlijk lange sprint kon gaan trekken. Pfffff, op de valreep gehaald, als laatste sprong ik het vliegtuig in. Was toch erg geweest om die te missen, de vlucht gaat maar twee keer per week...

Mijn vader stond met open armen te wachten op de luchthaven, vlakbij het vliegtuig, want met een beetje brutaliteit loop je gewoon de douane door. Het schip met Rover erop ligt al bijna een week voor de haven, maar ze laden/lossen hier maar 1 schip per dag, dus die andere vijf moeten gewoon maar even wachten.... In de tussentijd hebben we een oplossing gevonden voor China; we gaan met een groep meerijden door Myanmar! Da's bijzonder, want dat land is nog maar net open voor toeristen en wij zijn een van de eersten die er met een eigen auto door heen gaan rijden. Dat wordt dus geen China en Tibet, maar we zijn nu wel weer aan het kijken of Bhutan en Bangladesh aan het lijstje toegevoegd kunnen worden.

Dili ligt aan zee en we zitten in een prima hostel met een eenvoudig, maar heerlijk verfrissend zwembad. De weg ervoor is druk maar voorzien van een aantal gezellige restaurantjes met koude biertjes. Dat is dus waar we uithangen, want verder is er niets en het is te heet om te bewegen.
Na voor mijn vader 6 dagen wachten, voor mij 3, werd Rover van boord getilt. We wilden echt niet nog langer in deze stad verblijven dus we hebben de tassen in de auto gegooid en zijn gaan rijden, met geen idee hoe groot dit eiland eigenlijk is en hoe lang het gaat duren. Nou met een gemiddelde snelheid van 30 km/u kwamen we al gauw achter dat dat best lang is en dat de 200 km per dag een wat hoog gegrepen doel is... De gevleugelde woorden " ik geloof dat ik mijn werk even moet bellen dat ik wat later kom" is al regelmatig gevallen...

Oost timor is zoals veel landen in Azië, arm, primitief, en heel veel lachende gezichten. Buiten de stad is het met name boerenleven, veel kippen, varkens, geiten, vissers en opvallend veel kinderen wat je ziet. Oost Timor is nog maar een paar jaar uit de oorlog en ze hebben hier duidelijk een babyboom.

De andere helft van Timor, West Timor, is van Indonesie en daar waren we op weg naar toe. Om vijf voor vijf, nét voor sluitingstijd, kwamen we bij de grens van Oost timor aan en die ging smooth. Wij dachten dat ook even te doen bij de grens van Indonesie. Mijn vader doet de invoer van de auto en ik de paspoorten. " Where are your visa's miss?" "Nee hoor, die krijgen wij Nederlanders gewoon bij de grens." Nou nee hoor, met die arrogantie kwam ik niet ver. Op alle luchthavens en bijna alle grensovergangen gaat dat zo, maar hier dus even niet. Of we die even bij de ambassade van Dili gingen halen, want Indonesie mochten we mooi niet in. Wel was Rover op papier al ingevoerd èn waren we Oost timor al uitgestempeld èn was die grens dicht. Charme en verwarring zorgde ervoor dat de slagboom naar Oost timor weer open ging, zonder stempels. We zijn hier dus zo illegaal als de pest.

Geen slaapplaats, geen eten, moed gezakt en het begon te schemeren. De dorpjes die we tegen kwamen hadden geen restaurants of hotels, dus we bleven maar even doorrijden. Net op tijd zagen we plastic stoeltjes staan. Een meisje van tien jaar vertaalde dat er visjes, kip en wat rijst was. Helemaal goed. Daarna in eerste instantie ons kamp opgeslagen in een droge rivierbedding, maar dat hadden de muggen ook bedacht, en zonder malariapillen besloten we maar weer verderop te gaan. De redding bleek nabij; een aircokamer met bak water als douche voor mijn vader en ik ernaast in mijn prinsessententje op het dak. Eerst maar eens even Rover en onze spullen georganiseerd, het was chaos van de bootrit en die thermokleding hebben we voorlopig ook niet nodig.

Hanen en honden doen hetzelfde, namelijk van dorp naar dorp naar elkaar roepen en je hoort ze constant, in de verte of dichtbij. En met name een haan van dichtbij, want die zat in de boom direct naast mijn hoofd. Klap klap met zijn vleugels en hup daar zette hij zijn strot weer open. Zo'n beetje om het uur vond hij het nodig om zich in het gesprek te mengen. Best wennen dat boerenleven...

Wij dachten 'even' een visa te halen bij de ambassade in Dili en dan weer gauw terug te scheuren naar de grens, want anders zouden we de boot voor de tweede keer missen. Maar dat liep wat anders... Bij de ambassade was het hartstikke druk met mensen die niet de juiste papieren hadden. Gauw terug gescheurd naar het hotel en via internet de aanvraagformulieren uitgeprint en ja, we mochten door het hek de ambassade in. Stap een dachten wij. Maar nee, verkeerde papieren en we hadden een pasfoto nodig met rode achtergrond, die van ons, grijze achtergrond, waren niet goed. Èèn fotograaf in Dili doet in rode achtergronden ( goed dealtje met die ambassade) dus hup, met een taxi erheen. Tussendoor de juiste papieren ingevuld, met zwarte pen, want anders was het weer niet geldig.
Terug op de ambassade bleek dat een visumaanvraag drie dagen duurt, nog langer wachten dus wat we echt niet wilden, dus we vroegen onderhoud aan bij de meneer van de stempels. Dat mocht, maar alleen in lange broek. Gauw omgekleed naast de auto en beleefd stapten we het kamertje van die meneer in. Maar die bleek niet vatbaar te zijn, sterker nog, het formulier moet in blokletters en was zo niet goed. Wij weer naar balie 1, waar we na zeuren nog een keer de papieren kregen. Bedenk wel, om die balie 1 was het chaos en druk. Gauw met blokletters ( dat is nog best lastig schrijven) het formulier proberen in te vullen, gaat het luik van balie 1 dicht! Het is pauze, onze aanvraag is te laat, we mogen om 1400 uur terug komen, maar het duurt nu wel vijf werkdagen ipv drie! Shiterdeshitshit!

Tijdens het bijtrekken op het terras waren we in staat om even naar Bali op en neer te vliegen want zo zou het nog sneller gaan. Maar we zouden met dat visum niets op schieten, want die verloopt zodra je terug vliegt. Dus om 1400 uur stonden we weer met een beleefd gezicht, in lange broek, onderhoud te vragen voor die meneer van de stempels. Hij keek niet blijer, wij ook niet trouwens, maar bij gods gratie mogen we ons visum over drie dagen ophalen ipv vijf.

Vandaag East Timor van onderwater bekeken. Het schijnt een van de mooiste duikplekken ter wereld te zijn en wij hebben beide onze PADI gehaald op de mooiste duikplek, the barrier reef, dus we zijn niet gauw tevreden. Maar het moet gezegd, het was prachtig. Het gave is dat je gewoon vanaf het strand het water in loopt, je doet je hoofd onder water en je ziet de prachtige kleuren van het koraal met nog kleurige visjes ertussen. Nemo, clownsvis, kreeft met lichtgevende sprieten, paarse zeesterren, bloemen die leven en meegolven, fel-geel, paars, roze, blauw, het lijkt wel of je in een kunstwerk van Gaudi of Dali bent belandt. We hebben twee duiken gedaan en een heerlijke dag gehad.

En dan hopen we morgen eindelijk Oost Timor te verlaten, op weg naar Flores Indonesie. Voorlopig zijn we even offline en duiken we in de wereld van kleine dorpjes, veerboten, nasi en vulkanen.