Vulkanen, draken en manta's

Het was nog even nagels bijten maar ons visum lag klaar. Het was te laat om nog de grens over te gaan, dus net voor de grens hebben we een kampeerplekje opgezocht. En wat voor een! Aan zee, met een strandje en een beetje beschut. Dan merk je hoe lekker zo'n auto is hoor, keukentje, douchje, koud biertje en dan slapen met de zee op de achtergrond. Mijn vader heeft in de auto een bed ter grootte van een twijfelaar en hij kan gestrekt. We moeten wel even wennen, want als een van ons draait schudt de auto. S nachts worden we gewekt door een bui die zo hard ging dat een stapje verder alleen nog maar emmers water konden zijn. Het regenseizoen is hier net begonnen en we zullen het weten ook.

De volgende ochtend stonden we als eerste te wachten bij de grensovergang en dat ging nu allemaal zonder problemen. Eindelijk hebben we Indonesië bereikt. De wegen zijn beter dan in oost timor en we scheuren het eiland over. We kregen al vroeg trek, want we hadden een ontbijt van thee met koekjes gehad. We spraken wat mensen aan en met de paar indonesische woordjes die nog van tien jaar geleden in mijn hoofd zaten en handen, voeten en een lach kregen we voor elkaar dat de plaatselijke warung voor ons werd open gegooid. De mensen zijn hier zo hulpvaardig, vriendelijk en vrolijk.

We moesten zondag de veerboot van Kupang naar Larantuka van 1600 uur halen en op aanraden van de hoteleigenaar zouden we er iets eerder zijn, rond twaalf. Nou, dat was dus mooi te laat. De boot bleek om 10:00 uur al vol te zijn en er werd ons verteld dat we twee dagen moesten wachten. Je zou het gezicht van mijn vader moeten zien! Kwamen we nog dat kelere Timor niet af! De kapitein bleek binnen te zitten dus praten als Brugman, maar lukken ging het ons niet. Mijn vader bood goud geld aan een auto die zijn plaats af wilde staan voor ons, maar dat mocht ook niet van die kapitein. We mochten wel zelf de boot checken zodat we konden zien hoe vol die was. Dat deden wij natuurlijk meteen en wij waren, hoe kan het anders, van mening dat onze auto er nog wel op kon. Er moesten alleen wat scootertjes,mensen, tassen en auto's verplaatst worden. De meneer van de schipindeling was eerst onverwumbaar, maar met enthousiasme, veel gebaren, wat charme en maar door blijven praten lukte het me om hem overstag te krijgen. Yihoe! Mijn vader ging gauw de auto halen en ik ging de helft van de boot bedanken want er moesten twee auto's duwend verplaatst worden, zo'n twintig scooters moesten een ander plekje krijgen en de dames die al een slaapplek hadden gecreeerd op de grond moesten hun biezen weer pakken. Maar niemand die mopperde, ze deden allemaal ons best om ons aan boord te krijgen en het paste precies. Daar gingen we hoor, op naar het volgende eiland, Flores. De overtocht duurde 14 uur, het grootste gedeelte in de nacht. De boot was propvol met mensen, scooters, matrassen, fietsen, dozen, tassen, vrachtwagens etc etc. Er was geen plek waar niemand lag en we moesten ons er door wurmen om in of uit de auto te komen. Op het dak van de auto ving je nog een windje dus daar hebben we het nog even volgehouden. Op een gegeven moment ben ik op het dak gaan slapen en mijn vader erin. Halverwege de nacht was het muisstil aan boord, iedereen lag te slapen. Een bui jaagde mij van het dak af dus met maar een paar uur slaap zijn we het eiland opgereden.

Flores heeft elf vulkanen en is daardoor prachtig groen, echt heel mooi. Maar door al het geklim en gedaal is er nog geen 100 meter rechte weg, echt alleen maar bochten. En soms zo stijl dat je m in zijn één moet nemen! Hard werken dus, maar een mooie rit en die smile is toch al niet van mijn gezicht af te krijgen. Halverwege zijn we gaan slapen in een klein dorpje met meer guesthouses dan gewone huizen omdat daar vlakbij een vulkaan ligt met drie kleuren meren: blauw, blauwer en rood. En die schijn je met zonsopgang te moeten bekijken dus om vier uur ging het wekkertje en zijn we de vulkaan op gaan lopen. De blauwe meren lieten zich zien, maar de rode lag in de mist en de zon wilde ook even niet, dus de kleuren straalden niet zoals het zou kunnen. Desondanks was het er prachtig, vulkanen blijven altijd bijzonder.

Daarna hadden we een lange rit voor de boeg en we wilden ons best doen om zover mogelijk te komen zodat we iets meer tijd in Labuan Bajo zouden hebben. Dus broodjes pindakaas in de auto gesmeerd en lekker doorgereden. Nou ja, met al die haardspeldbochten kan je niet echt spreken van doorrijden. En maar klimmen en dalen, de hoogste vulkaan waar we overheen gingen was 2200 meter. Ik had gewoon pijn in mijn schouder van het gedraai aan het stuur. Tegen de tijd dat we een slaapplaats zouden gaan zoeken kwam het zo ontzettend met bakken uit de hemel dat we besloten door te rijden, hopend dat we het voor het donker zouden redden. Dat bleek wel een pittige beslissing, want donker werd het en dan vergt het nog meer concentratie, want van verlichting hebben zowel de wegen als veel scooters niet gehoord. Maar na 12 uur rijden haalden we het en als beloning hebben we hier nu twee rustdagen, een bungalowtje met zwembad en uitzicht op zee en een duiktripje verdient!

Labuan Bajo ligt in een baai waar het NP komodo aan ligt, een prachtig gebied met eilandjes, koraal, manta's en twee eilanden met de bekende Komodo draken. Die draken zijn veranen van drie meter lang ( da's wel inclusief staart hoor, het lijf is ongeveer 1,5 meter) en dit is de enige plaats ter wereld waar ze voorkomen. Het zijn prehistorische reptielen en zitten ergens tussen een krokodil en slang in. Met hun gif krijgen ze zelfs buffels dood, en dan eten ze zoveel dat ze weer vijf weken voor pampus in de schaduw kunnen liggen. Een enkele keer vallen ze mensen aan, dus echt ongevaarlijk was ons wandeltochtje niet. Maar de vier die wij gezien hebben bewogen amper, dus die kregen ons niet bang. Bijzonder om de veranen te zien, helemaal omdat ze alleen hier voorkomen.

Het boottochtje naar het eiland van de veranen toe was prachtig, helder water, groene eilanden, lekker windje en blauwe lucht. Alweer genieten...
Op de terugweg hebben we bij zonsondergang gewacht totdat de Flying Floxen weg zouden vliegen uit de mangrove. Een flying fox is een vleermuis met een spanwijdte van een meter en met de bekende Batman vorm in hun vleugels. Duizenden en duizenden vlogen over ons hoofd heen!

En vandaag gedoken met de manta's! Wel 4 a 5 meter groot en op een meter afstand, om even heel stil van te worden. Ze zwemmen tegen de stroom in zodat het eten als het ware hun mond in zwemt en dat doen ze dan met een hele sierlijke beweging, ze golven door de zee heen. Het was lastig om in zo'n stroming te duiken, om bij zo'n manta te blijven moet je proberen om je aan een steen op de bodem vast te houden en zo dicht mogelijk op de bodem te blijven. Ik had een steen vast met daarin een zee-egel, dus er staken ineens acht naalden in mijn hand. Maar vasthouden deed ik nog, want op hetzelfde moment waren er vijf manta's om ons heen, twee gingen zelfs boven ons langs. Magisch mooi. En als toetje zagen we ook nog een haai van zo'n 1,5 meter.
Daarna nog een tweede duik gedaan. Het koraal is hier minder kleurvol, maar het barst er wel van de vissen en die zijn weer prachtig.

Morgen gaan we met de ferry naar het Soembawa, een tocht van 8 uur. Hij vertrekt om 9 uur maar jullie begrijpen dat we er al heel vroeg heen gaan...