Best druk hier

We waren mooi op tijd voor de ferry en met een gekocht lupaatje in de vorm van witte rijst, ei en sambal in bananenblad hadden we een plekje op het bovendek gevonden. Kom maar op met die 8 uur. Er moesten alleen nog wat laatste passagiers aan boord.... Eerst werden een koe en os de boot opgebracht en vervolgens moesten zo'n twintig varkens mee. Luid gillend en met de hakken in het zand werden ze aan boord gesleurt. Enkelen wilden echt niet en moesten getilt worden. En toen kwamen er nog twee paardjes bij. Je kan wel zien dat het edele dieren zijn, zeker in vergelijking met de varkens, want parmant liepen ze het schip op. Alle dieren liepen in het begin door elkaar en tussen de auto's door, wat zorgde voor een echte zwijnenstal en wat ruzie tussen de dieren. Uiteindelijk kregen ze allemaal een plekje en keerde de rust toe. Ha ha, we leken de ark van noach wel!

Tegen schemer kwamen we aan en we hebben meteen een kampeerplekje gezocht, want hotels waren daar niet. We vonden een mooie stek op het uiteinde van een pier, net voorbij een paar vissershuisjes. Bij die huisjes zijn we nog even gaan kijken. De hele familie was de vangst van de dagen, zo'n 80 vissen, in bananenblad aan het wikkelen en roosteren. Een andere familie waren een soort sardientjes aan het koken en op een hoop aan het gooien, ik hoop dat die bestemd waren voor dierenvoedsel, want lekker leek me dat niet... De familie's woonden tussen de vuilnis en modder in, in een soort kippenhok, die ze dan wel weer schoon hielden, tenminste zover het kon. Wat een leven.
Op de pier waren een groep jonge jongens vis en maiskolf aan het roosteren en op een gegeven moment kwamen ze ons zes mailkolven brengen, wat attent!

Subawa bleek een prachtig eiland die heel weinig bezocht wordt door toeristen. Je gaat terug in de tijd; simpele huisjes, paard en wagen en zelfgebouwde auto's. Het eiland is prachtig groen, vulkanisch en bleek zelfs knappe wegen te hebben. Na een uur of acht rijden kwamen we aan de andere kant en zijn we weer de ferry opgestapt, op weg naar Lombok. Ook daar kwamen we met schemer aan, weer geen hotels, dus opnieuw een plekje opgezocht voor de nacht. Lekker rustig dachten we, alleen Allah begon een paar keer te roepen. Ik ben in een aantal arabische landen geweest maar nog nooit ging het zo tekeer als hier. Om 1700 uur, om 2000 uur en om 0400 uur zongen drie moskees luid tegen elkaar, voor telkens de duur van een half uur! Ook goedemorgen! Om zes uur reden we dus alweer van onze plek af, Lombok over. Lombok is klein, maar erg druk, zeker in vergelijking tot de vorige eilanden. In twee uur tijd zaten we op de ferry, die meteen vertrok, dus we hadden rond 1300 uur in Ubud op het terras kunnen zitten. Hadden.... want ze zijn hier niet zo goed in plannen en er lagen vijf ferry's voor ons te wachten om de haven in te kunnen. Om 16:30 uur reden we eindelijk Bali op, en we merkten direkt het verschil. Elk derde huis is een hindu tempel, allemaal prachtig om te zien en het zorgt voor een mooi sfeertje. Mensen zijn de hele dag bezig om de mandjes met offerstukken (bloemen, eten, wierook) te maken en rond te brengen. Ubud is een stuk drukker geworden, maar heeft zijn charme behouden. Boetiekjes, yoga, leuke eettentjes en kleinschalige hoteld. Heerlijk om weer even te genieten van wat westerse luxe, de cheesecake was smullen! We hebben ons ook laten verwennen met een heerlijke lange massage. Ik heb een gevoelig zenuwstelstel en helaas is het goed in mijn rug geschoten en verrek ik van de pijn. De volgende keer wordt het toch maar een voetmassage.

En dan kwam Java. Heel veel verkeer, drukte en herrie. Logisch, dit is het dichtsbevolkte stukje aarde, het lijkt wel of het één grote stad is. We halen hier toch een redelijk gemiddelde, 40 km/u. Maar dat is dan wel met een wat getoeter, veel inhaalwerk en je plekje opeisen op de weg, helemaal met al die scooters. Inhalen doe ik zowel links en rechts en wachten bij een rood verkeerslicht doen we al helemaal niet, dat is namelijk de uitgelezen plek om een zooitje vrachtwagens in te halen. ;-)
Onderweg geluncht bij een warong, een heel simpel eettentje. Meestal is dat witte rijst, boontjes en een pittig ei, maar ditmaal was het schaapsate met witte rijst, met wel een heel lekker sausje. We lieten ons niet kennen, tenslotte moet je je qua eten wel aanpassen op zo'n reis, maar achteraf hadden we er toch wel spijt van, het schaap zat een beetje hoog. Gelukkig heeft het tot nu toe nog geen echte gevolgen gehad op onze gezondheid.

We zaten te twijfelen om naar Mount Bromo te gaan omdat we deze alletwee al een keer gezien hebben en omdat we inmiddels al zoveel vulkanen gezien hebben. Maar ach, we waren dichtbij en omdat de tijd verandert is hadden we een uurtje extra, dus we zijn de vulkaan opgereden en meteen ook ingereden en hebben gekampeerd in de krater. Die brandt natuurlijk niet meer, maar bestaat uit een grote vlakte van vulkaanzand, met daarom heen vulkanen. Het lijkt wel alsof je op de maan bent belandt, heel gaaf.
Mijn vader en moeder zijn hier 30 jaar geleden geweest, toen moest je nog met een ezeltje de vulkaan op. Ik heb het verhaal al vaak gehoord en om het moment te delen hebben we mijn moeder gebeld met de sataliettelefoon. Daar sta je dan te bellen vanuit een krater, toch leuk die ontwikkelingen...
Wij werden wakker in de mist en mount Bromo ook, dus we hebben niet de bekende ansichtkaart foto kunnen maken. Ik kijk wel naar die van tien jaar geleden.

Vandaag een lange rit gereden, zodat we morgen bij zonsopgang op de Burubodor staan.