Rijden, rijden, rijden in een wagentje

De Borobudur is zo mooi, daar kan je een tweede keer ook nog van genieten. Ik vind dat het met recht een wereldwonder genoemd mag worden. Er staan 432 buddhabeelden op, waarvan ik er natuurlijk een heleboel op de foto heb gezet. Het is in de 9e eeuw gebouwd en doordat het 800 jaar onder de vulkaanas bedolven lag is het zo goed bewaard gebleven. De tempel ligt in beboste heuvels, waar 's morgens de dauw op blijft liggen. Het geheel zorgt voor een mystiek sfeertje, ware het niet dat er tientallen Indonesische klassen hun uitje hadden en die willen of allemaal met ons op de foto of ze zitten om ons te giegelen. Dat doen ze meer hier in Indonesië, ze willen mijn huid voelen, naast me staan om te zien hoe lang ik wel niet ben en mijn wipneus vinden ze al helemaal wat bijzonders. En de lange haren van mijn vader trekt ook de nodige bekijks. We staan inmiddels op honderden foto's, ze maken ze ook stiekem. We voelen ons net beroemdheden.

Na de Borobudur weer in de auto en op pad. Het plan was om niet zo lang te gaan rijden, want we beginnen de lange rijdagen goed zat te worden, maar het begon weer te plensen toen we een plekje wilden gaan zoeken dus we zijn maar doorgereden. De regentijd is wel lekker omdat het iets koeler is en omdat het niet zo stoffig is, maar het kan hier zo hard en lang regenen dat je eigenlijk niets meer kan doen. Behalve rijden dus. Hotels zijn hier schaars en als je er eentje vind dan is die vergelijkbaar met een cel en ik weiger echt om daar in te gaan liggen. Dus kamperen is prima, maar een plekje zoeken is niet altijd makkelijk. Op een gegeven moment zijn we maar op een benzinestation tussen de vrachtwagens gaan staan. Mensen zijn hier zo hartelijk, ze laten zich zeiknat regenen om ons te helpen ons kamp op te zetten.
Java kon ons verder gestolen worden met dat drukke verkeer, rijden als idioten, uitlaatgassen en overal mensen, dus we zijn doorgescheurd naar de ferry, op naar Sumatra, eiland nummer 7. We dachten een leuk hotelletje in de Lonely Planet gevonden te hebben, maar dat bleek ook zo'n cellencomplex, dus we zijn gaan kamperen bij een vissersdorpje. Direkt onder de luidspreker van de moskee.... Ze roepen dus twee keer een half uur dat Allah groot is en dan ook nog om 4 uur in de ochtend, wat een kelereherrie! Onze hele schema is om door Allah, we gaan om half acht naar bed en om vier uur er weer uit.
Sumatra is groot, wel 2000 km lang en de wegen zitten vol gaten of zijn zo gesmolten dat er een enorme spoorvorming in zit. We moeten in ieder geval 1350 km rijden om de boot naar Maleisië te pakken, da's zo'n zeven dagen rijden. We wilden graag naar een mooi meer toe, maar dat is nog vijf dagen langer, dus die skippen we. Gelukkig heb ik de orang oetangs al gezien, dus hoef ik me daar niet druk over te maken. Wel is het zo dat we alletwee de rijdagen zat zijn en behoefte hebben aan een knap hotel. Helaas gaat dat voorlopig niet lukken, dus we zetten de knop om, houden de spirit erin en zoeken naar mooie en vooral rustige kampeerplekjes. En dat is gelukt, de eerste nacht hadden we een mooi rustig plekje en hebben we de privacy gebruikt om een lekker douchje te nemen. De tweede nacht hadden we ook een pracht plekje, lekker rustig, aan een watertje. Totdat een politieagent kwam checken wat we kwamen doen. Bleken we op het terrein van de politieschool te staan! Natuurlijk heb ik vertelt wat ik deed, en daardoor mochten we niet alleen blijven staan, kregen we een rondleiding, maar kreeg ik zijn pet ook kado. Altijd handig hier.... Het rustige was er wel af, want ik denk dat ik met zo'n veertig politieagenten afzonderlijk op de foto ben geweest. Zij en de kinderen die op het kamp leven ( agenten wonen er met hun gezinnen) bleven om ons heen hangen en foto's maken. Maar ze zijn zo vriendelijk dat je ze ook niet weg wilt jagen. Nadat de agenten weg waren kwamen de muggen, en hoe. Ze jaagden ons vroeg het bed in, de enige mugvrije plek.

Sumatra blijkt uit heel veel moerasgebied te bestaan. Mensen wonen in huizen op palen, waarvan sommige nu al onderlopen en de regentijd duurt nog tot maart. Hun huizen zijn alleen bereikbaar via het water en ze leven van de vis, die ze roken. Verder zie je heel veel palm kwekerijen, om palmolie te oogsten. Dit gaat allemaal ten koste van de jungle, zonde hoor.
Er is minder verkeer, maar het wil niet zeggen dat het daardoor niet meer opletten is. Met name de grote bussen halen in in een blinde bocht, Allah zegende de greep. Nou Allah niet, maar gelukkig lette ik op en kon ik uitwijken. Er had nog geen hand tussen gekunt en mijn vader telde hem al. Dwazen. Verder hebben ze in Indonesië de gewoonte om hun knipperlicht naar rechts te doen. ( we rijden hier links). Dit betekent dat hij wil inhalen of dat hij naar rechts wil of dat er tegenverkeer aan komt of dat je, in hun ogen en die zijn echt anders dan de mijne, niet kan inhalen of ze hebben'm gewoon de hele dag uit staan. Het is een beetje gokken dus. Het zou leuk zijn als ze aangeven als je wel kan, maar dat doen ze dan weer niet.
De scooters vervoeren van alles, behalve spiegels. Soms kijken ze als de weg op gaan en soms kijken ze helemaal niet. Maar in beide gevallen gaan ze sowieso, ongeacht of je eraan komt rijden met 80 km/u. En dan tussen dat verkeer heb je de gaten in de weg...
Maar het gaat allemaal goed en we kwamen enthousiast en een dag sneller, aan in Dumai, de plek waar Rover op een onionboat, (een plat schip om groente te vervoeren) naar overkant kan. Dachten we.... Bij het hotel zeiden ze ons dat het niet mogelijk was. Tuurlijk, dachten wij. Bij de passagiersferry zeiden ze dat het niet mogelijk was, en de twijfel sloeg een beetje toe. Maar toen hadden een bureau te pakken die wel iemand wisten. Er kwam een man, in pak, gouden ring, gladde haren, naar de auto kijken en gaf accoord. Voor 1000 dollar werd de auto op zijn groentenboot naar Maleisië gebracht. We moesten de volgende dag even naar het bureau komen. Het ging allemaal zo snel dat we tijd over zouden hebben en we zijn plannen gaan maken om naar Irian jaya te gaan, peniskokermannetjes opzoeken.

De volgende ochtend bleek de boot nog dezelfde middag nog te vertrekken, da's mooi. Wij mochten vanwege vaarregelementen niet mee op de boot, maar de ferry zou over twee uur vertrekken. Wel wat krap, dus gauw kaartjes kopen en door naar de imigratie (douane). Maar toen kwam het slechte nieuws.... De schipper krabbelde terug vanwege striktere contoles in Maleisië. Hij heeft natuurlijk geen vergunning om auto's tussen zijn groente te vervoeren en was bang om zijn schip te verliezen. Meer bieden, andere boten en de kustwacht gaf ook allemaal geen oplossing en we zaten vast. Shit!

Zat ik eindelijk in zo'n hotel waar ik niet stiekem binnen hoeft te sluipen om bij het zwembad te liggen, maar waar de deur voor mij open gehouden werd, had ik geen tijd om in het zwembad te liggen. De hele dag zijn we op internet en bellend aan het zoeken geweest naar een oplossing. Die blijkt, in de vorm van vrachtschepen, in Medan te liggen, 550 km verder. Dus daar gingen we weer, op naar Medan. We hebben al met al nu een langere route gereden die heel Sumatra over gaat, maar die precies niet langs dat bewuste mooie meer is gegaan. Maar ja, achteraf kijk je de koe...

We gaan verder ook even niet zo heel lekker; Rover lekt olie waar hij dat niet zou moeten doen, de bestuurderstoel wordt zo heet tijdens het rijden dat ik zit te zweten alsof ik in de sauna zit zelfs met de airco aan, de tent heeft het weer in zich gekregen en ruikt naar een natte kelder, mijn vader vraagt zich af waarom hij aan de reis begonnen is en mijn duim zit te zeuren vanwege die zee-egel van het duiken in Flores.

Na anderhalve dag rijden kwamen we aan in de havenstad van Medan. Hier wil je niet zijn. Het stinkt, er is heel veel smog, de straten zijn soms ondergelopen met water dat allesbehalve schoon is, de huisjes zijn meer sloppen dan huizen en er lopen veel zwervers en bedelaars rond.
We zijn maar naar de politie gereden want we hadden geen idee waar we heen moesten. Je hebt namelijk een agency nodig om een container te regelen. En de politie is tenslotte je beste vriend. Nou dat klopte, hij stapte op de scooter en bracht ons naar de haven. Weliswaar naar mensen die niets voor ons konden doen, maar daar werden we wel weer aangesproken door een mannetje die ons kon helpen. Wij mee naar zijn huis, waar we een uur gewacht hebben. Via de telefoon, in gebrekkig engels, begrepen we dat er zondag een boot gaat en dat ze ging regelen dat wij erop konden. Goed nieuws! Maar het was vrijdag, dus iedereen moest even naar het vrijdaggebed en dat betekende drie uur wachten. In die periode maar geluncht met onze nieuwe vrienden de agent en het mannetje. Daarna naar de douane en daar bleek het ineens heel snel te gaan. Rover ging meteen nog in een container, dus gauw spullen eruit, banden leger laten lopen,want anders past ie niet en hup erin. Wat een geluk allemaal!
Nu hopen dat hij dinsdag daadwerkelijk aan de overkant staat...

De agent had bedacht dat hij als dank wel mijn G-shock horloge kon krijgen. Nou hij treft het niet bij me, want ik sta er natuurlijk voor dat de politie mensen helpt voor niets, en als je wel wat geeft werk je corruptie in de hand. Dus geen tip en al helemaal niet mijn mooie horloge! Het mannetje hebben we natuurlijk wel getipt, en misschien deelt hij dat wel weer met die agent...

We hebben een nacht in die stinkende havenstad doorgebracht en zijn vervolgens naar Kuala Lumpur gevlogen, waar we met de bus naar Melakka zijn gereden. Wij hebben niet echt het feestdagen gevoel, maar werden er ineens wel mee geconfronteerd, alle hotels zaten vol. Na een uurtje hotels aflooen hebben we er gelukkig een gevonden waar we de volgende dag meteen weer vertrokken om in hotel Heerenstraat te gaan zitten. Malakka was in de tijd van de VOC een belangrijke handelsplaats voor de nederlanders en er zit hier nog een aardig stukje geschiedenis van ons. Zo zitten we dus in de Heerenstraat in een zo'n 300 jaar oud Heerenhuis. De belangrijkste mensen van de VOC werden destijds de heeren genoemd en hadden meer te vertellen dan wie dan ook. Je vindt hier duidelijk Nederlandse sporen terug zoals dakpannen, bakstenen, de houten trappen, ramen en deuren, het stadhuis en het VOC logo. Voor de VOC hadden de Portugezen Malakka en na de Nederlanders hebben de Engelsen het overgenomen en al die tijd hebben de Chinezen hier ook handel gedreven, en er al die culturen hebben hun sporen achtergelaten. De straatjes zijn klein, gezellig en vol mooie pandjes.

Er is hier ook een museum over de vogennestjes die in de soep verdwijnen. Chinezen eten deze vogelnestjessoep omdat het voor allerlei dingen goed zou zijn ( dat zeggen ze bij alles) en het is stervensduur vanwege de specialiteit. De nestjes worden door vogeltjes in grotten gemaakt, waar de mens ze weer weghalen en de veren eruit plukken en ze wassen. Tijdens de afwezigheid van pa en ma vogel moet kindje vogel ook overleven en daardoor stoppen pa en ma speeksel in het nestje, hierdoor zit het vol proteïne en mineralen, wat het volgens die Chinezen zo gezond maakt. Inmiddels is de mens erachter dat het veel makkelijker is om een grot na te bootsen en zo makkelijker nestjes te verzamelen, maar desondanks blijft het een duur nestje. De Chinezen zijn de enige die zo gek zijn om ze te eten...

Ik wens jullie heerlijke kerstdagen toe, vol warmte, gezelligheid, genegenheid en waardering.

Voor diegene die de foto's nog niet op facebook gezien hebben (en helemaal op verzoek van Johan;-) ) de link voor de foto's:

https://picasaweb.google.com/109742119740727705240/WegIsWeg02?authkey=Gv1sRgCLLk3M_ivOX96gE&noredirect=1